احیاء بافت تاریخی، راهکاری برای توسعه گردشگری نمونه موردی: بافت تاریخی تبریز

امروزه گردشگری به عنوان یک فعالیت چند بعدی یکی از اجزاء مهم فرایند جهانی سازی (Globalization) است که نقش مهمی را در توسعه اقتصادی ایفا می کند. این مهم در شهرهای تاریخی با دارا بودن پتانسیل های کالبدی-فرهنگی کهن، اهمیت بیشتری می یابد، بطوریکه با بازآفرینی مجدد فضاهای از دست رفته شهری، از طریق تزریق فعالیت های جدید و نوسازی بافت فرسوده، نقطه قوتی در توسعه گردشگری شهر و در نتیجه شکوفایی اقتصادی آن ایجاد می کند. شهر تبریز، با دارا بودن چنین شرایطی، نمونه های موفقی در باب استفاده از پتانسیل های تاریخی، در اقدامات شهرسازی چند دهه اخیر، به کشور ارایه داده که با الگو گیری از آن ها، حتی در مقیاس جهانی، می توان به نتایج نسبتا مناسب و چه بسا بهتری دست پیدا کرد. هرچند مجموعه اقدامات صورت گرفته در هر جامعه در بستری از ویژگی های کالبدی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی همان جامعه صورت گرفته و تعمیم آن به جوامع دیگر بدون وارسی و بومی سازی این بسترها، تقلیدی نا آگاهانه است که به ندرت مثمر ثمر می شود. در این مقاله، با استفاده از روش تحقیق تحلیلی-توصیفی و جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای، سعی شده است که سه مورد از پروژه های موفق و البته متفاوت احیای بافت فرسوده و آثار تاریخی و نتایج آن ها بر گردشگری شهر تبریز بررسی و بیان گردد. هدف این مقاله آنست که پس از بررسی این نمونه های موفق، در مواجهه با بافت های فرسوده و تاریخی، از این پس راهکار هایی اتخاذ گردند که علاوه بر بازآفرینی و احیا کالبدی، نقطه عطفی در توسعه اقتصادی و عاملی در جهت پیشبرد صنعت گردشگری در سطح شهری و کشوری باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، احیا ، بافت فرسوده ، شکوفایی اقتصادی ، تبریز