سقاخانه سازی و تجلی هنر شعرنویسی بر آن، هنری فراموش شده

اصفهان در دل خود هنرها و زیبایی های شگفت انگیز متعددی نهفته دارد که گاهی شکوه ملموسی از آن هنرها با گذر زمان، غباری سردفراموشی در برگرفته است. سقاخانه ها و هنر شعرنویسی بر آن، یکی از این هنرهای فراموش شده است. به دلیل جایگاه اعتقادی و دینی وتاریخی، ترکیبی از فرهنگ ایرانی- اسلامی که در این سازه بکار برده شده است، را در خود نهفته دارد. این مقاله در جهت بیان و بازگو کردن هنرفراموش شده شعر نویسی بر کاشیکاری ها و تزئینات سقاخانه های شهر اصفهان است، تا شاید بتوان در جهت احیا و بازسازی آن قدمیبرداشته شود. احیاء هنر شعر نویسی در سقاخانه ها چگونه می تواند پیوند میان فرهنگ ایرانی و اسلامی در زوایایی آن ایجاد نماید؟ ارتباطمیان این دو هنر هنرمند؛ یکی شاعر و دیگری سقاخانه ساز چگونه در زیبایی شهر و حفظ میراث فرهنگی مؤثر واقع می شوند؟ میراث فرهنگیچگونه می تواند این محل ها را با تمام هنرهایش دوباره پویا و احیا نمیاید؟ هنر شعر نویسی به دلیل داشتن بار فرهنگی و هنری غنی دربارهعنصر آب؛ از یک طرف محتوای اسطوره ای و تاریخی دوران کهن و دیگری فرهنگ عاشورایی و اسلامی در جهت تلفیق هنر و سازه سقاخانهوظیفه مهمی را برعهده دارد. به دلیل ارتباط نزدیک و هم آواری شعر با آب در سقاخانه ها، علاوه بر دو چندان شدن زیبایی این مکان ها، روحعابر تشنه را جلای دیگری می بخشد. سازمان میراث فرهنگی با شناسایی و بازسازی سقاخانه ها و مرمت اشعار خوشنویسی شده در دیواره هایآن علاوه بر زنده و برپا نمودن این میراث باقی مانده، در بالابردن فهم و آگاهی جمعی مردم در حفظ و صرفه جویی در مصرف آب، به تداوم اینسنت ایرانی- اسلامی کمک وافری خواهند داشت. این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده است.

کلیدواژه ها:

شعر نویسی ، سقاخانه ، اصفهان ، هنر ، فراموش شده