جایگاه تخیل در گفتمان عرفانی هنر جدید

در این مقاله سعی بر آن است ، ضمن بررسی رابطه علم ، هنر و دین از گذشته تا به حال به نقش عنصر تخیل و خلاقیتبه عنوان مهمترین عامل پیوند این حوزه ها اشاره وانواع تخیل را همچون تخیل ترکیب گر وتخیل شهودی از دیدگاه حکما ودانشمندان غربی و شرقی مورد مداغه قرار دهیم . در تمام مقاله توجه به ساختار ناب به عنوان عنصری مشترک درجهان بینی های مختلف خودنمایی می کند که با تعابیری همچون شعور باطنی و حقیقت مطلق و عرفان رابطه تنگاتنگدارد و نگارنده معتقد است می توان با استفاده از تخیل، پیوندی نو میان هنر، دین و علم ایجاد واز آن طریق حقیقت موجوددر عالم را درک و تفسیری مجدد کرد و لازمه آن همزیستی و پیوند بیشتر تمدن ها در رسیدن به مفهوم جدیدی از هنراستو تمدن اسلامی با دارا بودن ذخائر عظیم عرفانی قادر است نقش تعیین کننده در این تحول پیشرو داشته باشد .مقاله پیشرو به شیوه کتابخانه ای و از طریق تحلیل محتوی و از نوع تحقیقات بنیادی می باشد.

کلیدواژه ها:

علم ، هنر ، دین ، تخیل ، عرفان