تاثیر توبه در جرایم مستوجب تعزیر در پرتو فقه جزایی اسلام

در کتاب های فقهی به وجوب توبه اشاره شده و امروزه نیز به عنوان یکی از عوامل تخفیف یا سقوط مجازات مطرح است. پشیمانی یا عدول از ارتکاب جرم، میتواند به عنوان یکی از عوامل فردی کردن مجازات ها مورد بحث قرار گیرد و آثاری چون تعلیق، تخفیف و سقوط مجازات یا تعلیق تعقیب را به دنبال داشته باشد زیرا شخصی که خطا می کند و از کرده خود پشیمان می شود مانند کسی نیست که به ادامه ناسازگاری با جامعه اصرار می ورزد. مجازات چنین شخصی که اصلاح شده و حاضر است گذشته خود را جبران کند، در بسیاری موارد نه تنها نفعی برای خود او و جامعه ندارد، بلکه مضرات فراوانی هم خواهد داشت. چه بسا نفس پشیمان، گمان کند که جامعه با او لجبازی می کند و از این رو دوباره میل به سرکشی نماید. قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در تبعیت از منابع فقهی و موازین شرعی با رویکردی بدیع و نسبتا بی سابقه، تاثیر کلی یا جزیی نهاد توبه در سقوط واکنش های کیفری را مورد توجه قرار داده است. این تاسیس امکان خیره کننده ای به منظور اصلاح بزهکار از طریق نو سازگاری داوطلبانه وی فراهم کرده، توقف جریان متعارف دادرسی های کیفری را موجب می گردد. به طوری که اظهار توبه و احراز آن، تعقیب یا ادامه پیگرد متهم یا صدور حکم و اجرای مجازات را معلق یا منتفی می سازد.

کلیدواژه ها:

توبه ، جرایم تعزیزی ، فقه اسلامی و قانون