عوامل پیش بینی سندرم و استرس شغلی در مدیریت بیمارستان های شهرستان میاندواب

مقدمه: فرسودگی شغلی سندرمی است که پرستاران با آن مواجه اند و سلامت آنها را تهدید می کند و از بعد سازمانی نیز بهره وری بیمارستان ها را کاهش می دهد. بنابر این با توجه به اهمیت موضوع ، پژوهش حاضر به منظور تعیین عوامل پیش بین فرسودگی شغلی در پرستاران شهر میاندواب انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع پیشبین و جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شهر میاندواب در سال 1395 بود . نمونه آماری به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. بدین طریق که ابتدا از بین بیمارستان های دولتی شهر میاندواب که جمعا 2 بیمارستان و دارای 500 پرستار بود، بیمارستان و از بین این 2 بیمارستان 3 بخش روانی، عفونی و جراحی به صورت تصادفی انتخاب شدند و به پرستارانی که دارای ملاک ورود به پژوهش بودند، پرسشنامه ها داده شد. 221 نفر ملاک مورد نظر را داشتند و از بین آنها 210 نفر به پرسشنامه پاسخ دادند. ابزارها ی پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و جکسون (1993)، استرس شغلی د یویس، رابینز و مک کی (1999)، شفاف یت نقش ساویر (1992) و گرانبار ی شغلی اسپکتور و جکس (1998) بود. داده ها به وسیله نرم افزار SPSS v.16 تحلیل شد، و از آماره ها ی توصیف ی میانگین، انحراف استاندارد، حداقل و حداکثر نمرات، و آماره ها ی استنباطی همبستگی و رگرسیون برا ی تحلیل آن ها استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل از رگرسیون نشان دادند که استرس شغلی، شفافیت نقش و گرانبار ی شغلی، فرسودگی شغلی را به صورت معناداری پیش بینی می کنند (0/0001=sig). نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که متغیرهای استرس شغلی، شفافیت نقش و گرانباری شغلی با فرسودگی شغلی پرستاران رابطه معنادار چندگانه دارند، بنابرا ین لزوم اتخاذ تدابیر و برنامه هایی در راستای تعدیل و تغییر متغیرهای پیشبین، جهت کاهش فرسودگی شغلی پرستاران ضروری می باشد.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، استرس شغلی ، شفافیت نقش پرستار ، مدیریت بیمارستان