نقش پیاده محوری در احیا بافت های تاریخی؛ نمونه موردی: تحلیل ارزش های کالبدی و بصری گذر امامزاده یحیی جهت تبدیل به محور پیاده

احیا بافت های تاریخی باید در کنار توجه به مبانی انعطاف پذیر منطقه گرایی صورت پذیرد در واقع بایدانسانهای دوران معاصر با نیازهای گسترده از بودن در چنین فضاهایی احساس رضایت داشته باشند. بافتتاریخی باید پاسخگوی ارزشهای مردم در چهارچوب فرهنگی و تجربه زیبا شناختی باشد. بافت تاریخی بهخاطر پتانسیل های خاص خود یک محیط خاطره انگیز ، نمادین ، ستایش شونده بوده و در حیطه تجربه زیباییشناختی آگاهی و شناخت را از محیط اطراف را با ارزشهای تاریخی آن که مبتنی بر اتفاقات و وقایع گذشتهاست پیوند می دهد.ارتقای جایگاه افراد پیاده در فضای شهری و حضور و مشارکت آنان در فعالیتهای مدنی، ضرورتی است کهدر راستای تقویت رابطه انسان با محیط شهری و مخصوصاً با بافتهای تاریخی یادآور گذشتگان مورد توجهقرار میگیرد؛ فشار بیش از حد وسایل موتوری بر بافتهای مرکزی و تاریخی شهرها در بافت امامزاده یحییسبب انحطاط اقتصادی و تخریب کالبدی و بصری آنها شده و در نتیجه بازسازی و حفاظت آنها را به یکضرورت مبرم بدل کرده و بطور کلی در طول سه دهه اخیر، بر اساس مجموعه ای از عوامل و ملاحظات مشکلآفرین شهری جنبش نوینی در عرصه شهرسازی و جامعه شناسی شهری بوجود آمده،که بطور عمده معطوف بهگسترش فضاهای باز پیاده و تجدید نظر در طراحی شبکه راهها و دسترسی بر اساس ساماندهی و تقویتحرکت پیاده در محور های تاریخی و آرام سازی و کنترل سواره می باشد.

کلیدواژه ها:

محور پیاده ، ، احیا ، ارزش های کالبدی و بصری