طراحی عرصه عمومی در جامعه دورکار با رویکرد روانشناسی محیط

در عصر جدید، ایده دورکاری در تمام دنیا مورد توجه قرار گرفته است. دورکاری به معنای کار در خانه با فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی همچون تلفن، اینترنت و کامپیوتر میباشد.این امر سبب جایگزینی شبکه های اجتماعی در فضاهای مجازی به جای ارتباطات جمعی در فضاهای فیزیکی شده است.درجامعه رو به توسعه ایران نیز، ترویج دورکاری ممکن است سبب چالشی در حوزه اجتماعی شود، زیرا قبل از سلسله پهلوی، مساجد و بازارها محل ارتباطات عمومی ایرانیان بودند و پس از تحولات اقتصادی و علمی در ایران و صنایع و مشاغل جدید، دفتر، به جای مساجد و بازار ،به فضاهای ارتباطی در میان جمعیت فعال ایران تبدیل شد و همچنان باقی مانده است.محیط کار به عنوان فضای ارتباطی است و با توجه به عدم وجود آزادی های فرهنگی و اجتماعی و یا فقدان زمان و انگیزه معاشرت، پس از کار، این محیط به عنوان یک مکان برای تعاملات اجتماعی و روابط عمومی در میان کارمندان میباشد و رها کردن مردم از آن با معرفی دورکاری بدون هیچ گونه برنامه ریزی مناسب، ممکن است یک فاجعه روانی را در پیش داشته باشد. بنابراین، باحذف محیط کار به عنوان واسط ارتباطات اجتماعی باید محیط به عنوان مظروف معمارانه پاسخی به این نیاز افراد داشته باشد. با توجه به اینکه دورکاری در هر جامعه ای درحال ترویج است و آن را نمی توان اجتناب کرد، این تحقیق در نظر دارد با مطالعه روابط انسانی در محل کار و در جامعه به منظور مقابله با اثرات دورکاری بر رفتار اجتماعی به ارائه الگویی برای انتقال مطمئن از فضای کار فیزیکی مرسوم، با استفاده از رویکرد روانشناسی محیط اقدام نماید

کلیدواژه ها:

دورکاری ، روانشناسی محیط ، تعاملات اجتماعی ، عرصه های عمومی