بررسی ظرفیت های موجود درشیوه طراحی شهری جهت تربیت وتقویت قوه زیبایی شناسی و خلاقیت درکودکان

دربسترمحیطهای شهری مغشوش و نازیبا شهروندان به تدریج حساسیت ذاتی خود را نسبت به زشتی و اشفتگی ازدست میدهند و انتظارات و سلیقه های آنها درارتباط با زیبایی درمحیطهای شهری نیز به سحطی پایین ترنزول پیدا میکند این خود منجر به پایین امدن سطح اقدامات درمنظرسازی شهری میشود دراین میان کودکان بیشترین اسیب را میبینند به دلیل عدم وجود پیش داوریهای ذهنی درمیان کودکان انتقال مفاهیمی مانند زیبایی سریعتر اتفاق افتاده و به همان نسبت تاثیر منفی زشتی ها وناموزونی هابرقوه تخیل وادراکشان بیشتر می باشد درکشورهای مختلف دنیا برنامه های مختلف اموزش هنروادراک زیبایی برای کودکان درنظر گرفته میشود این اموزشها درنهایت باعث ارتقا سطح ادراک کودکان ازمنظروزیبایی شناسی شهری درهنگام بزرگسالی شان میشود حال این مساله پیش می اید که چگونه میتوان ازمحیطهای شهری جهت اموزش و تقویت قوه ادراک زیبایی درکودکان استفاده نمود؟ تا ازاین طریق پیوندی عمیق ترمیان کودک با زیبایی درمحیطهای شهری ایجادوحساسیت زیبایی شناسی شهری دراوپرورش یابد این مقاله بابررسی تجربیات مختلف سعی دربررسی و تحلیل چگونگی ایجادتعامل بین کودک و محیط پیرامونی به عنوان بستری برای اموزش و انتقال زیبایی می پردازد درنهایت تلاش میگردد تا پیشنهادهاوچارچوب اقدامات طراحی شهری برای ایجادفضاهای شهری باهمین عملکردارایه گردد

کلیدواژه ها:

ذائقه زیبایی ، آموزش ، محیط کالبدی ، کودک