ضرورت وجود فضاهای فرهنگی وهنری در بافت سنتی (با بررسی نمونه موردی بافت شهر شیراز)

ضرورت وجود فضاهای فرهنگی و اجتماعی در بافت سنتی، پر کردن خلا ناشی از تخریب آگاهانه یا ناآگاهانه مراکز فرهنگی گذشته در طول زمان است. حال آنکه در معماری سنتی ما مراکز فرهنگی نظیر مسجد و مدرسه با بافت محلات پیوند خورده بود و مردم با آنها در ارتباط مستقیم بودند. هدف از ایجاد فضاهای فرهنگی و هنری و اجتماعی، افزایش سطح فرهنگ عمومی است. در این مقاله سعی شده با روش توصیفی به شناسایی کیفیت های بافت سنتی و نقش آنها در افزایش حس تعلق و دلبستگی ساکنین، با ایجاد مراکز یا میادین فرهنگی، هنری در مرکز محله ها پرداخته شود. با بهره گیری از روش مشاهده و مطالعات میدانی و کتابخانه ای به دنبال راهی برای باز زنده سازی بافت سنتی و افزایش تعاملات اجتماعی در شهر شیراز و محلات آن بوده در همین راستا با توجه به تاثیرات بافت بر حس اجتماع پذیری و تعلق ساکنین به بررسی این خصوصیات پرداخته و سپس بافت سنتی را مورد مطالعه قرار داده و در مسیر یافتن راه حل برای سرزندگی بافت ارزشی، کمبود فضای فرهنگی در بافت سنتی مشخص می گردد. با توجه به سرانه کاربریهای موجود، عدم وجود مراکز فرهنگی یکی از مشکلات بافت کهن شهر شیراز میباشد. اما این بافت غنی در دل خود، برای زنده ماندن نیاز به مراکزی دارد که هم با بوم و فرهنگ ساکنین همخوان باشد و هم فضاهایی با قابلیت انجام امور اجتماعی داشته باشد. ایجاد فضاهای فرهنگی در غالب میدان فرهنگی هنری در بافت می تواند ما را بسوی هدف مورد نظر پیش ببرد. در ادامه به معرفی میدان فرهنگی پرداخته و به تفسیر در مورد چگونگی جایگزینی این میادین فرهنگی با مراکز محلات قدیم سخن خواهیم گفت.

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، تعاملات اجتماعی ، حس تعلق ، فرهنگ ، مراکز فرهنگی ، میدان فرهنگی ، معماری سنتی ، هنر