بررسی تاثیر ساختار فضایی بر کانون های جرم خیز محله لنبان اصفهان با رویکرد ارتقا امنیت محیطی

امنیت یکی از بدیهی ترین نیاز های انسانی و از عوامل تاثیرگذار بر کیفیت زندگی شهری است که با رشد کالبدی و گسترش فضایی شهر ها همچنین عدم اصلاح ساختار متناسب با دگرگونی زندگی شهری، موجب نابسامانی فضایی و رشد کانون های جرم در محیط های شهری شده است. ارتباط بین ساختار فضایی و کانون های جرم از آن روست که ویژگی های فضایی- کالبدی محیط می تواند پرورش دهنده حوزه های جرم خیز و عامل نا امنی محیطی باشد. یکی از راهکارهای پیشگیری از جرم خیزی بویژه در محلات مسکونی، امنیت محیطی از طریق اصلاح ساختار فضایی است. هدف این پژوهش اولویت بندی شاخص های پیکره بندی فضا برحسب میزان اهمیت و کارایی در منفعل سازی کانون های جرم می باشد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و راهبرد آن استفاده از روش مصاحبه و پرسشنامه با محاسبه حجم نمونه از فرمول کوکران و بهره گیری از نرم افزار Depthmap به منظور تحلیل خطی ساختار فضایی محله است. طبق نتایج بدست آمده، اصلاح پیکره بندی فضا از طریق افزایش میزان رویت پذیری، به حداقل رسانی شکست های دید و ارتقا وضوح ساختار فضایی با منسجم سازی اتصالات و گره ها مهمترین شاخص های اثرگذار بر امنیت محیطی در بعد فضایی بشمار می روند.

کلیدواژه ها:

ساختار فضایی ، کانون جرم خیز ، امنیت ، محله لنبان