تفاوت با تداوم ادبیات کهن در ادبیات معاصر ایران

ادبیات ایران به مجموعه داستان های شفاهی و مکتوب ایرانی ها (مادی، پارسی، سکایی، اوستایی) گویند که توسط ماخذ دینی (اوستا)، نثر (تاریخ یونانی و کتیبه های فارسی باستان و نظم شاهنامه فردوسی شاهنامه فردوسی، گشتاسب و کتایون شیرین و فرهاد به دست ما رسیده است). در ایران باستان انتقال دانش و معرفت عمدتا بر نقل روایی و شفاهی استوار بود. آثار دینی و ادبی به سبب علاقه به نگهداری سنت های روایی و نقلی سده ها سینه به سینه حفظ می شده و به کتاب درآوردن آنها سنتی چندان معمول نبوده است. برای نمونه کتاب اوستا پس از سده ها انتقال سینه به سینه سرانجام در دوره ساسانیان به رشته تحریر درآمد و پس از به کتابت درآمدن نیز کمتر مورد رجوع قرار می گرفت و موبدان برای اجرای مراسم دینی آن را از حفظ می خواندند. روش کار: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه پژوهش، توصیفی و تحلیلی است، به این صورت که مطالب مربوط به ادبیات موضوع از طریق مطالعات کتابخانه ای نظیر کتب، مجلات پایان نامه های دکتری و کارشناسی ارشد، بررسی اسناد و مدارک، منابع پژوهش الکترونیکی مانند اینترنت و غیره جمع آوری شده است. بحث و نتیجه گیری: نویسنده امروز باید بخشی از برنامه مطالعاتش را اختصاص دهد به متون کهن و فاخر ادبی- چه شعر و چه نثر- تا اولا ذهن و عاطفه و ذوق خود را پرورش دهد، ثانیا با آشنایی با بعضی از ظرفیت های فراموش شده زبانی که امروز هم قابل استفاده هستند، به زبانی تواناتر دست یابد و نیز بر تنوع و تازگی نثر نوشته هایش بیفزاید.

کلیدواژه ها:

ادبیات کهن ، ادبیات معاصر ، تفاوت یا تداوم ، سنت ادبی