بررسی تطبیقی نمودهای مرد مثالی در شعر سیمین بهبهانی و سعادالصباح

در سال های اخیر نظریات گوناگون و خاص روانشناسی درهای تحلیل روانی شاعران مختلف و کشف ماوراء متون نظم آنان، بسیاری از پژوهشگران را به خود معطوف ساخته است. از جمله این نظریات، نظریه روانی ک. گ. یونگ؛ روانشناس سویسی است که نظریه ناخودآگاه جمعی و کهن الگوهای ذهن بشر را ارایه داد. او ا ذهان داشت که ذهن بشر از لایه های رسوختین تشکیل شده که از بدو تولد بشر تا به امروز با نمادها و کهن الگوهای مختلف؛ سایه؛ نقاب، مادر مثالی، پیر دانا و ... نمایان می شود. یکی از کهن های نظریه یونگ، آنیموس است که نیمه نرینه روان زن است و در هیات های مختلف و در شرایط مختلف و با نوع خاص تکامل یک زن در روان و یا حتی رفتار او تجلی گر است. بر این اساس، پژوهش پیش رو، ضرورت بررسی و تحلیل کهن الگویانه اشعار دو شاعر پارسی و کویتی، سیمین بهبهانی و سعادالصباح را برای اولین بار به عنوان یک پزوهش مستقل حایز دانست و آنچه ذهن را به خود مشغول ساخته این است که آیا ناخودآگاه جمعی ذهن دوشاعر ایرانی و کویتی را فراگیر بوده و آنیموس در شعرشان تجلی گر بوده است این است که نقد کهن الگویانه اشعار دو شاعر مورد بحث حکایت از این نتیجه دارد که کهن الگوها و به ویژه آنیموس به عنوان نیمی از رشد روانی شاعران با آنان رشد کرده و در رویاها، اشعارشان و در حالت ها و شرایط مختلف با هییت های گوناگون، وجوه مثبت و منفی تجلی گر بوده ا ست.

کلیدواژه ها:

نقد کهن الگویی ، آنیموس ، یونگ ، سیمین بهبهانی ، سعادالصباح