باور مرگ در اندیشه های مولوی و عطار با نگاهی به مثنوی مولوی و منطق الطیر

اندیشیدن در باب مرگ وسخن درباره آن یکی از نکاتی است که در ادبیات دنیا همیشه به عنوان یک مبحث قابل تامل وجود داشته است. در آثار بسیاری از بزرگان به راز آلود بودن و ماهیت و دنیای پس از مرگ اشارات بسیاری شده است، و هر کسی از ظن خود درباره ی آن سخن می گوید. در این مقاله به بررسی تطبیقی اندیشه ی مرگ در باور دو تن از عارفان شاعر ادب فارسی ( مولوی و عطار ) با تاکید و توجه به ( مثنوی معنوی و منطق الطیر ) پرداخته شده است. نتایج حاصل از این پژوهش که به روش تحلیلی و توصیفی انجام شده است ، اشاره به این نکات دارد که هر کدام از این دو بزرگ در اندیشه های خود نسبت به مرگ و دنیای پس از آن نگاهی عارفانه و فراتر از انسان های عادی دارند. هر کدام از این افراد به چند نوع مرگ معتقد هستند. اگر چه در مواردی اندیشه های مشترک و مشابهی دارند اما عطار بیشتر،تاکید بر بیچارگی و ناتوان بودن انسان در برابر مرگ دارد. او بارها به مرگ عاشقانه اشاراتی دارد . اما مولوی در باورهایش بیشتر با مرگ انس و الفت دارد او در بیشتر مواقع با یقین و اطمینان و اشتیاق از مرگ سخن می گوید و ظرافت و باریک اندیشی ها ی بیشتری در هنگام سخن گفتن از مرگ به کار می گیرد.

کلیدواژه ها:

عطار ، مولوی ، مرگ ، مثنوی معنوی ، منطق الطیر