ادبیات پایداری در عصر حاضر

نخستین و بایسته ترین گام در بحث و تحلیل هر مقوله ای، شناخت جغرافیایی آن موضوع و ترسیم مرزهای آن است. بی گمان برای بسیاری از موضوعات، فراخنا و گستره ای بی مرز می توان قائل شد و این شیوه ای است که در حوزه علوم انسانی متداول تر است و البته جز گره افکنی در کار و ایجاد ابهام و سردرگمی ره آوردی ندارد. ادات مقاومت یا پایداری نیز مصون از این خطرگاه نیست. می توان دامنه ادبیات پایداری را به هر نوع ایستادگی و رویارویی انسان که در قالب شعر و نثر ظهور و بروز می یابد گسترش داد. در این صورت سروده های نخستین و انسان در ستیز با عناصر طبیعت و عوامل مرموز موثر در سرنوشت، نوشته ها و سروده هایی که ستیز انسان با خویش و خواهشهای شکننده و اسارت آفرین را باز می گویند و همه آثاری که به جنگ های تاریخ ملت ها برمی گردند در قلمرو ادبیات پایداری قرار می گیرند. اما این شیوه تحلیل و تبیین و اعتقاد به چنین میدان فراخ و بی مرزی نه علمی است و نه منطقی. از نظرگاه علمی، ادبیات پایداری به مجموعه آثاری اطلاق می شود که از زشتی ها و پلشتی های بیداد داخلی یا تجاوزگر در همه حوزه های سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی با زبانی هنری (ادیبانه) سخن می گوید. برخی از این آثار، پیش از رخ نمودن فاجعه، برخی در میان جنگ یا پس از گذشت زمان به نگارش تاریخ آن می پردازند . کاربرد عنوان ادبیات پایداری بسیار جوان است و عمدتا به سروده ها، نمایشنامه ها، داستانهای کوتاه و بلند ، قطعات ادبی ، طنزها ، حسب حالها، نامه ها و آثاری گفته می شود که در همین سده، نوشته و آفریده شده اند و روح ستیز با جریانهای مد ضدآزادی و ایستادگی در مقابل آنها را نشان میدهند و متضمن رهایی و رشد و بالندگی هستند. پدیده جنگ تحمیلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از گسترده ترین حوزه های تفکر، اندیشه و پژوهش را فراروی اندیشمندان و پژوهشگران این کشور قرار داده است، تا ابعاد پیچیده و ناشناخته ای از فرهنگ و اندیشه های مذهبی وملی مردم ایران را مورد پژوهش قرار دهند.

کلیدواژه ها:

تاریخ ، ایستادگی ، قطعات ادبی ، ضدآزادی ، ادبیات پایداری