ضمیر موصولی و نقش های آن در دستور زبان اوستایی؛ بررسی متن مهریشت
محل انتشار: دومین همایش بین المللی زبان و ادبیات فارسی
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 825
فایل این مقاله در 15 صفحه با فرمت PDF و WORD قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ADABICONF02_155
تاریخ نمایه سازی: 31 تیر 1398
چکیده مقاله:
ضمیر مقوله ایست که به جای اسم یا گروه اسمی می نشیند یا به شخصی یا چیزی در عالم خارج اشاره می کند؛ ضمیرها به اعتبار جانشینی اسم و پاره ای جهات دیگر باهم مشترکند اما از هرجهت هم سان نیستند. در ایرانی باستان، ضمیر یکی از مقوله های هفت گانه ی واژه است که خود هفت نوع است: شخصی، موصولی، پرسشی، مبهم، اشاره، ملکی و مشترک. ضمیر موصولی در اوستا از بن ya- در حالت های مختلف و شمار و جنس سه گانه صرف می شود و اغلب در نقش حرف ربط، حرف تعریف و کسره ی اضافه به کار می رود. برای رسیدن به ترجمه ی فارسی دقیق و روان متون باستانی و به ویژه متون اوستایی، مواردی باید رعایت شود، درمورد ضمایر موصولی در متن، شناسایی و تشخیص صحیح نقش های آن در ترجمه ی متن تاثیر به سزایی دارد؛ شناسایی دقیق مرجع ضمیر موصولی در جمله و نشان دادن حالت صرفی ضمایر موصولی در متن نیز برای ترجمه ای دقیق و روان مهم است، با توجه به این که ضمایر موصولی نیز در حالت های هشت گانه صرف می شوند، نشانه ی صرفی این ضمایر باید ترجمه شوند. در این مقاله، ضمن بیان مشخصات ضمیر موصولی در دستور زبان اوستایی، ضمایر موصولی متن مهریشت بررسی شده و نقش های آن ها در متن مشخص شده و براساس حالت صرفی ترجمه شده اند؛ در این راستا ، علاوه بر کتاب های مربوط به دستورزبان اوستایی به دلیل شباهت های دستوری و کمبود منابع دستور زبان اوستایی از کتاب های دستور زبان فارسی امروز و فارسی باستان و دستور زبان سنسکریت نیز استفاده شده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان