مطالعه و بررسی شعر نو فارسی

شعر، در لغت بمعنی دانش و فهم و ادراک است که چامه، سرود، سخن و چکامه نیز خوانده شده است و در تعریف آن گفته اند که: کلامی است موزون و مقفی که دارای معنی باشد. از روزی که انسان شعر را شناخته است ، آن را ملازم وزن یافته و آهنگ و وزن شعر، او را مسحور و مفتون خویش ساخته است. شعر نو گونه های جدید شعر پس از انقلاب صنعتی یا شعر معاصر که از اشعار قبل خود ساختاری متمایز و پیشرفته دارد. شعر نو فارسی عنوانی است در برابر شعر کهن فارسی از آنجا که در وزن عروضی و قالب از شعر کهن سنتی پیروی نمی کند را شعر نو می نامند. شعر نو شامل قالب های نیمایی و سپید و موج نو است و در قالب های دیگر بر اساس توجه شاعر به زبان و مفاهیم روز، عنوان نو به عنوان پسوند به نام قوالب افزوده می شود. مانند غزل نو. منظومه افسانه اثر نیما یوشیج را سر آغاز شعر نو می دانند. نیما یوشیج با مجموعه تاثیرگذار افسانه، که مانیفست شعر نو فارسی بود، در فضای راکد شعر ایران انقلابی به پا کرد. نیما آگاهانه تمام بنیادها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید. شعر نو عنوانی بود که خود نیما بر هنر خویش نهاده بود. تمام جریان های اصلی شعر معاصر فارسی وامدار این انقلاب و تحولی هستند که نیما نوآور آن بود. بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین می دانند و او را هم پایه شاعران سمبولیست بنام جهان می دانند.این مطالعه با هدف بررسی شعر نو فارسی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

چامه ، چکامه ، وزن عروضی ، قالب شعر ، شعر نو