بررسی اصطلاحات کتابت و خوشنویسی ناظر بر لوح و قلم در اشعار امیر خسرودهلوی، حافظ و بیدل بر مبنای نظریه بینامتنیت

بینامتنیت: به این معناست که حتی از آغاز ادبیات مکتوب، متون ادبی همواره در گفت و گو تولید شده اند. خواه نویسندگان تعمدا این ارتباط بینامتنی را ایجاد کرده باشد. و خواه تعمدی در این کار نداشته باشند. اصطلاح بینامتنیت نخستین بار توسط ژولیا کریستوا تولد 1947م در اواخر دهه شصت، در بررسی آراء و افکار میخاییل باختین، وارد عرصه نقد و نظریه های ادبی فرانسه شد و بعدا توسط بعضی دانشمندان دیگر بسط و گسترش یافت. به اساس این نظریه، بسامد بالای کاربرد واژگان و اصطلاحات گوناگون کتابت و خوشنویسی به خصوص واژگان لوح و قلم نشانگر نوعی ارتباط سبکی، تاریخی و فرهنگی در اشعار امیر خسرو دهلوی 705-651 ه ق. حافظ شیرازی 792-727 ه ق و بیدل دهلوی 1133-1054 می باشد. با وجود فاصله زمانی حدود سه سده زندگی آنان، روابطی در افکار و اندیشه های این شاعران دیده می شود. در این نوشته با جست و جویی که در اثار هریک این شاعران صورت گرفت، علی زغم تاثیرپذیری حافظ از امیرخسرو وتاثیرگذاری حافظ بر بیدل، بارزترین علت کاربرد این واژگان را در قدم اول زندگی این سه شاعر در بستر مشترک ادبی و فرهنگی زبان فارسی به خصوص حوزه فرهنگ اسلامی، در قدم دوم، مانوس بودن این شاعران با هنر خوشنویسی نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

بینامتینت ، امیر خسرو ، حافظ ، بیدل لوح و قلم