انسان دوستی در آینه قرآن و سنت

انسان دوستی به معنای دوست داشتن افراد بشری، یعنی هر انسانی به هر نسبت که از ارزش های انسانی برخورداراست شایسته دوستی است. اساس و پایه همه ادیان الهی بر مهرورزی و محبت قرار گرفته است. در این میان آموزه هایاسلام و قرآن جامعترین نقش را نسبت به سایر ادیان توحیدی برخوردار است. اسلام با ارج نهادن به این فضیلتاخلاقی همه مومنان را نسبت به یکدیگر برادر می خواند و چون همه را از یک نفس واحد میداند، ملاک برتری را دربین آنها تقوا معرفی میکند. انسان در قرآن موجودی هدفمند و تربیت یافته در گهواره تکوین الهی معرفی میشود.قرآن انسان را موجودی اجتماعی معرفی می کند که همیشه طالب محبت است و در عین طالب محبت بودن، دوستدارد محبت خویش را نیز ابراز کند. انسان دوستی و مهرورزی از زیباترین آموزه های اخلاقی است که نقش سازنده وموثری در ساختن جامعه آرمانی و قرآنی را ایفا میکند و باعث الفت دل های مردم با یکدیگر می شود. به طور کلینوع دوستی به همراه محبت ورزیدن و انس و الفت داشتن، بسیاری از رذایل اخلاقی از جمله حسادت، کینه، غیبتو... و همچنین قتل و غارت را کاهش، و به همین نسبت فضایل اخلاقی را افزایش میدهد. بهترین و جامع ترین منبعو مرجع برای شناخت چارچوب و روشهای محبت و گرایش به نوع دوستی، در کلام الهی و سخنان گهربار معصومین(ع) قرار دارد. بدین ترتیب ضرورت دارد که این بحث مهم و حیاتی در پرتو آموزه های دینی مسلمانان یعنی قرآن وسنت بررسی شود تا بازدهی آن بهتر و کارایی بیشتری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

انسان ، محبت ، انسان دوستی ، برابری ، قرآن ، سنت