ارزیابی توان بالقوه برخی استرین های آنتاگونیست در برابر عامل پژمردگی باکتریایی گوجه فرنگی

پژمردگی باکتریایی ناشی از Ralstonia solanacearum یکی از مخرب ترین بیماری های باکتریایی خاکزاد در گوجه فرنگی و سایر محصولات مهم اقتصادی است. کلید موفقیت در کنترل بیولوژیک، انتخاب آنتاگونیست های مناسب است که با شرایط محیطی و ریزوسفر گیاهی سازگار باشند. در این پژوهش، 100 جدایه از خاک نواحی ریزوسفر گوجه فرنگی جداسازی و اثرات بیوکنترلی و میزان بازدارندگی آن ها در شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. اثر بازدارندگی آنتاگونیست ها با به کارگیری آزمون هاله بازدارنده (آنتی بیوز) و ارزیابی قدرت بیوکنترلی جدایه ها در شرایط درون شیشه ای نشان داد که گروهی از جدایه ها قابلیت بالایی در بازداری از رشد عامل بیماری دارند. جدایه های ایجاد کننده ی حداکثر قدرت بازداری، با استفاده از آزمون های فیزیولوژیک، بیوشیمیایی و مورفولوژیک مورد شناسایی قرار گرفتند. هاله نارنجی اطراف کلنی باکتری نشان داد، جدایه G95 توانایی تولید سیدروفور را دارد. میزان تولید اکسین در جدایه R23 و G95 به ترتیب برابر11/59µg/ml و 9/18µg/ml ارزیابی شد. برای تکمیل شناسایی، بخشی از ناحیه 16s rDNA با به کارگیری یک جفت آغازگر عمومی (FD1,RD1) تکثیر و توالی آن ها تعیین گردید. مقایسه توالی با توالی های نواحی مشابه در ژن بانک (GenBank) نشان داد که توالی نوکلئوتیدی جدایه R23 بالاترین شباهت (99%) را با گونه ی Artherobacter دارد و جدایه باکتری G95 با بالاترین درصد تشابه (99%) به گونه ی Stenotrophomonas maltophilia تعلق دارد. جدایه R23 با کاهش شدت بیماری به میزان% 62/5 و جدایه G95 با 75% بیشترین اثر کنترلی بیماری پژمردگی باکتریایی در شرایط گلخانه ای دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

ایندول استیک اسید ، رالستونیا ، کنترل زیستی