روند تکاملی برنامه ریزی استراتژیک از اقتصاد سنتی به اقتصاد نوآوری

برنامه ریزی استراتژیک در دهه 1950 وارد دنیای مدیریت شد و در طول سال های گذشته طرفداران و منتقدان زیادی داشته است. بنابراین پارادایم ها، مکاتب، روش های متعدد کمی و کیفی و ابزارهای گوناگون برنامه ریزی استراتژیک توسط متخصصین ایجاد شده اند. در مقاله حاضر، برای اولین بار به مروری بر چهار سطح تاثیرگذار در برنامه ریزی استراتژیک و خصوصیات هر یک از این سطوح، پرداخته شده است. این چهار سطح در دو زمینه اصلی طبقه بندی شده اند که عبارت اند از: اقتصاد سنتی و اقتصاد نوآوری. در حقیقت، سه سطح اول پاسخ هایی به بحران های مختلف برخاسته از اقتصاد سنتی و چهار سطح بعدی درمورد ظهور پارادایم های جدید در برنامه ریزی استراتژیک (اقتصاد نوآوری) می باشند. سطح اول با معرفی برنامه ریزی استراتژیک به دنیای مدیریت آغاز شده و اجرای ضعیف استراتژی ها به عنوان بحران موجود در این زمینه در نظر گرفته می شوند. سطح دوم، به ارایه ابزارهای مفیدی (BSC) جهت اجرای موفقیت آمیز استراتژی ها می پردازد. در سطح سوم با معرفی گونه جدیدی از استراتژی ها (استراتژی تنومند)، تحولات سریع محیطی و عدم اطمینان عمیق، مورد بررسی قرار خواهند گرفت و بالاخره در سطح چهارم، بر ظهور پارادایم جدید در کسب و کار از طریق معرفی استراتژی متوازن، شهادت می دهیم. هدف اصلی این مقاله، تاکید بر تحول برنامه ریزی استراتژیک در طول زمان، با وجود الزامات و انتقاداتی که علیه آن وجود دارد، می باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی استراتژیک ، اقتصاد نوآوری ، کارت امتیازی متوازن ، استراتژی تنومند ، استراتژی متوازن