با تکیه بر(رخ،زلف،خال، چشم ،ابرو)

توضیح و درک معنای درست یک اصطلاح عرفانی، توجه به معانی ظاهری و باطنی آن است و اکثر واژه هایی که در ادبیات عرفانی ما مورداستفاده قرار میگیرند نیاز به تفسیر دارند. در این خصوص امور مربوط به معشوق و توصیف اجزای ظاهری او(ازجمله رخ، زلف، خال و خط، چشم، ابرو ) که متضمن معانی عرفانی است، بسامد فراوانی در ادبیات فارسی دارد که رهیافت بر این مفاهیم نیازمند فهم این واژگان است که به درک تعابیر عرفانی منجر میشود . نگارنده در این مقاله به روش تحلیلی-توصیفی به بررسی تعابیر عرفانی واژه های فوق در اشعار محمدحسین شهریار و سید عمادالدین نسیمی میپردازد؛ زیرا هردو شاعر بزرگ در سروده های عرفانی خویش از ترکیبات و واژه های رخ، زلف، خال، ابرو، چشم با معانی عرفانی بهره گرفتهاند؛ بنابراین ضرورت چنین تحقیقی در ادبیات عرفانی احساس میشود.

کلیدواژه ها:

عرفان ، شهریار ، نسیمی ، رخ ، زلف ، خال ، چشم ، ابرو