تخمین قابلیت اطمینان بالگرد بدون سرنشین در مرحله طراحی اولیه

در این مقاله تخمین قابلیت اطمینان یک بالگرد بدون سرنشین در مرحله طراحی اولیه با استفاده از مدل توزیع نمایی و بر اساس اطلاعات و تجارب طراحی عمومی زیرسامانه ها، انجام شده است. با بهره گیری از ماتریس رابطه، ارتباط زیر سامانه های اصلی پرنده تعیین گردیده و با استفاده از بلوک دیاگرام، ارتباطات داخلی بین زیر سامانه ها نیز مشخص شده است. همچنین فرضیات روش شمارش اجزاء (Part count Method) برای تخمین قابلیت اطمینان مأموریتی پرنده در نظر گرفته شده است. این تخمین با مطالعات آماری موجود مقایسه شده و با توجه به اینکه از مهمترین وظایف مهندسی قابلیت اطمینان تصحیح طرح برای رسیدن به هدف مورد نظر می باشد، توصیه هایی بمنظور تصحیح سامانه ها و زیر سامانه های ضعیف ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

قابلیت اطمینان ، بالگرد بدون سرنشین ، رخداد خرابی ، روش شمارش اجزاء