تاملی بر ساختار مالکیت شرکت های سهامی در ایران

ساختار مالکیت به عنوان مهم ترین پارامتر موثر بر ارزش گذاری شرکت ها و برای جهت گیری آنان در بازارهای سرمایه مطرح گردیده است. رابطه بین ساختار مالکیت و عملکرد شرکت ها موضوعی مهم و گسترده و مستمر در متون مدیریت مالی می باشد. با افزایش اندازه شرکت ها ساختار مالکیت پراکنده تر می گردد و حضور مدیران در عرصه مالکیت افزایش می یابد. تاثیر ساختار مالکیت و چگونگی ترکیب و میزان نفوذ آنها بر اهداف و تصمیمات شرکت، باعث شده مدیران به دنبال حداکثر کردن منافع خود و سرمایه گذاران به دنبال حداکثرسازی سرمایه و سود شرکت باشند. از آنجایی که پیش بینی سودهای آتی برای سرمایه گذاران مهم است، در این راستا آن سودی با کیفیت تر است که جریان های نقدی آتی را درست پیش بینی کند و صحت پیش بینی سود می تواند در تصمیم گیری های سرمایه گذاران برای نگهداری و یا واگذاری سهام موثر باشد. در این راستا هدف اصلی نویسنده در مقاله حاضر، بررسی ساختار مالکیت شرکت های سهامی در ایران می باشد، روش پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است و با استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی و واکاوی موضوع می پردازد. در نهایت چنین نتیجه گیری شد که: ساختار مالکیت می تواند به عنوان مالکیت سهامی معرفی شود که به وسیله مدیریت شرکت، کارکنان، سهامداران عمده بیرونی، سایر شرکت ها و سهامداران خرد نگهداری می شود. ساختار مالکیت از طریق نحوه حکمرانی و اتخاذ سیاست های کارآمد بر عملکرد شرکت ها از جمله سیاست تقسیم سود و پرداخت سود سهام تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

ساختار مالکیت ، شرکت های سهامی ، تمرکز مالکیت ، تقسیم سود ، عملکرد