تأثیر پیریدوکسین بر روی افزایش توانایی تثبیت بیولوژیکی ازت و عملکرد در گیاه نخود ایرانی

به منظور بررسی تأثیر ماده شیمیایی پیریدوکسین بر افزایش کارآئی تثبیت نیتروژن، عملکرد و اجزاء عملکرد گیاه نخود ایرانی cicer arietinum L آزمایشی بصورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی بصورت کشت گلدانی با 4 تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه صورت پذیرفت. در این آزمایش فاکتور اول رقم در دو سطح شامل ارقامهاشم و 1261 و فاکتور دوم سطوح مختلف کاربرد پیریدوکسین در سه سطح شامل عدم استفاده از این ماده (شاهد)، استفاده از 01 / 0 درصد و 02 / 0 درصد به صورت تلقیح با بذر قبل از کاشت بوده است. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از پیریدوکسین در سطح 0/02 درصد افزایشی معنی دار عملکرد دانه نسبت به دو سطح دیگر این فاکتور بوده است. افزایش عملکرد بیشتر از طریق تغییر در جزء وزن تک دانه و همچنین افزایش تعداد غلاف ها از طریق تولید شاخه های فرعی بوده است. بطوریکه تعداد دانه در غلاف که بیشتر از عوامل ژنتیکی پیروی می کند در این آزمایش تفاوت معنی داری را نشان نداد. احتمالاً پیریدوکسین از طریق افزایش رشد ریشه ها و در نتیجه افزایش تعداد و میزان فعالیت گره های تثبیت کننده نیتروژن نه تنها میزان فعالیت این گره ها را افزایش داد بلکه باعث افزایش توانایی جذب مواد غذایی در ریشه ها نیز گردید. همچنین نتایج نشان داد که عکس العمل مثبت رقم هاشم در تقابل استفاده از پیریدوکسین بیشتر از رقم 1261 بوده است.

کلیدواژه ها:

پیریدوکسین ، عملکرد ، اجزاء عملکرد ، نخود معمولی ، تثبیت نیتروژن