بررسی تأثیر مصرف خاکی مقادیر مختلف گوگرد آلی و محلولپاشی نیتروژن برعملکرد گندم و اجزای عملکرد رقم چمران

مدیریت کوددهی یک بخش مهم در تولید محصولات زراعی است. این پژوهش در سال زراعی 88 - 87 در شهرستان فسا ازاستان فارس به صورت کرتهای خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی در سه تکرار انجام گردید و فاکتور اصلی (کرت اصلی ) شامل مصرف سطوح مختلف کود گوگرد آلی به صورت خاکی به مقادیر ( 100 = S0=0,S1=50,S2 ) کیلوگرم درهکتار و فاکتور فرعی (کرت فرعی ) شامل محلول پاشی نیتروژن (اوره ) با غلظت 8 در هزار در مراحل مختلف رشد گیاه(زمان پنجه زنی ، ساقه رفتن ظهور سنبله). مقایسه میانگین ها با کمک آزمون دانکن نشان داد که بیشترین عملکرد دانه مربوط به تیمار 100) S2 کیلوگرم در هکتار ) بود از نظر زمان محلول پاشی بهترین زمان محلول پاشی در زمان پنج هزنی، ساقه رفتن و ظهور سنبله است و کمترین آنها مربوط به عدم محلول پاشی می باشد. عملکرد دانه با اعمال تیمار در زمان ساقه رفتن و ظهور سنبلهتفاوت معنی داری با بهترین زمان نداشت. چنین می توان نتیجه گرفت که افزایش مصرف کود گوگرد آلی و محلول پاشی نیتروژن تا یک حد عملکرد دانه گندم را افزایش می دهد و افزایش مقدار نیتروژن بیش از حد بهینه نقش زیادی در افزایش عملکرد دانه گندم ندارد