بررسی اثر پوشش های خوراکی و مخمر بر صفات مرتبط با ماندگاری توت فرنگی رقم گاویتا

آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان انجام شد. تیمارها شامل پوشش های خوراکی در سه سطح (شاهد، آلژینات سدیم 1 درصد و چیتوزان 1 درصد)، مخمر در دو سطح ( 0 و 1) و نمونه برداری در چهار زمان (صفر، 5، 10 و 15 روز پس از انبارمانی) بود. نتایج نشان داد که کاربرد تیمارهای چیتوزان و آلژینات سدیم صفات افت وزن و عطر و طعم میوه را به طور معنی داری در مقایسه با شاهد کاهش داد و در مقابل پوسیدگی خاکستری، اسیدیته قابل تیتراسیون و مواد جامد محلول را به طور معنی داری افزایش داد. کمترین درصد افت وزن میوه در تیمارهای چیتوزان، آلژینات سدیم و کاربرد توام چیتوژان و مخمر بدست آمد. کاربرد تیمار آلژینات سدیم افزایش معنی دار پوسیدگی خاکستری شد، در حالی که سایر تیمارهای کاربرد توام مخمر و پوشش خوراکی تاثیری بر آن نداشت. پوشش دهی با آلژینات سدیم افزایش معنی دار مواد جامد محلول را نسبت به شاهد درپی داشت. اما اثر تیمار چیتوزان معنی دار نبود. از طرفی بیشترین اسیدیته قابل تیتراسیون در تیمار چیتوزان بدست آمد. به طور کلی پوشش دهی میوه توت فرنگی با آلژینات سدیم و چیتوزان افت وزن میوه را کاهش داد، اما افزایش پوسیدگی و کاهش عطر و طعم میوه را در طول انبار داری در پی داشت و کاربرد توام مخمر با پوشش های خوراکی سبب بهبود اثر آنها برصفات مورد بررسی شد

کلیدواژه ها:

آلژینات سدیم ، اسیدیته قابل تیتراسیون ، پوسیدگی خاکستری ، چیتوزان