بررسی کمی آگار در دو گونه از جلبک های قرمز بومی ایران

با انجام تحقیقات مشخص شدن امکان تولید آگاروفیت بومی کشور از طریق کشت پرورش در آبهای ساحلی جنوب همچنین دارا بودن مقدار ژل آگار مناسب در آنها، می توان با برنامه ریزیهای اصولی در جهت بهره برداری، تولید استخراج این ماده صنعتی در نتیجه ایجاد اشتغال در آمد در این منطقه محروم از کشور با گسترش تولید داخلی این ماده مهم با ارزش اقدام نمود. در حال حاضر سالانه صدها تن آگار وارد کشور شده که کلیه آنها وارداتی بوده بسته به نوع مصرف، قیمت هر کیلوی آن از حدود 20 تا 1000 دلار می باشد. مقدار آگار بدست آمده از آگاروفیتهای مورد نظر (Gracilaria corticata Gracilariopsis persica)درنتیجه آزمایش صورت گرفته از یک کیلوگرم جلبک تر حدود 125 گرم جلبک خشک بدست آمد. از 100 گرم جلبک خشک نیز به ترتیب حدود 18/42 گرم 15 گرم پودر ژل آگار از جلبک های گراسیلاریا گراسیلاریوپسیس بدست آمد. در مقایسه با آگار بدست آمده از این گونه ها در فیلیپین (16%) قابل قبول می باشد. ولی در مقایسه با گونه های تجاری دنیا از قبیل G.verecosa با مقدار 30٪ ژل آگار اندازه رشدی در حدود 30 تا 40 سانتیمتر گونه G.chiliensis که دارای 40٪ ژل با رشدی تا حدود 40 تا 50 سانتیمتر می باشند، گونه گراسیلاریا با این مقدار ژل اندازه رشدی حدود 20 سانتیمتر، گونه قابل توجیهی نبوده قدرت رقابت با آنها را ندارد. اما گونه G.persica گرچه دارای مقدار ژل کمتری در مقایسه با گونه های فوق دارد، ولی با توجه به مقدار رشد حدود یک متر همچنین سریع الرشد بودن سازگازی مناسب آن به شرایط سخت محیطی، به نظر می رسد می تواند این نقیصه را جبران نموده به عنوان یک گونه مورد پرورش در صنعت آبزی پروری معرفی گردد. با توجه به نتایج حاصل اهمیت این ژل در صنایع غذایی، محصولات پزشکی داروسازی غیره همچنین وابستگی وارداتی بسیاری از صنایع کشور به این محصول، ضروری است تا بررسی هایی در سطح تولید صنعتی آن در کشور انجام شده تا بتوان به راندمان قابل قبولی در این سطح دست یافت.

کلیدواژه ها:

آگاروفیت ، آگار ، اقتصادی ، سواحل جنوب