بررسی تغییرات افت نسبی عملکرد نسبت به تغییرات افت نسبی تبخیر و تعرق سویا

تعیین میزان آب مورد نیاز گیاه، برنامهریزی آبیاری بهمنظور تامین حداکثر رشد و تحصیل حداکثر محصول، مهمترین مرحله مطالعاتی در یک طرح آبیاری و زهکشی را تشکیل میدهد. مصرف کودهای نیتروژنی بهدلیل تاثیر مستقیم و قابل تشخیص روی افزایش عملکرد در اکثر گیاهان مورد توجه کشاورزان بوده و کشاورزان تمایل به مصرف زیاد آن دارند. این پژوهش با چهار سطح آب آبیاری I1)، I2، I3 و (I4 بهعنوان عامل اصلی و سه تیمار نیتروژن N1)، N2 و (N3 بهصورت تصادفی در داخل هر تیمار آبیاری، تحت یک آزمایش در قالب طرح اسپلیت-پلات با چهار تکرار مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در همه تیمارهای نیتروژن، ضریب واکنش عملکرد آنها برای تمام دوره رشد کمتر از واحد است. بررسی مقایسهای سه تیمار نیتروژن نشان داد که تیمار N1 (نیتروژن کامل) نسبت به آب در مقایسه با دو تیمار دیگر نیتروژن، چون Ky آن از همه بزرگتر میباشد 0/85) در مقابل 0/68 و (0/63، دارای حساسیت بیشتری است. بنابراین تیمار N3 در شرایط کمبود آب واکنش مناسبتری از خود بروز میدهد.

کلیدواژه ها:

کم آبیاری ، نیتروژن ، ضریب واکنش عملکرد ، برنامه ریزی آبیاری