تحلیلی برنقش دهیاران روستایی درارتقای شاخص های بهداشتی

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 456

فایل این مقاله در 13 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AHCONF04_065

تاریخ نمایه سازی: 8 مرداد 1398

چکیده مقاله:

دهیاری ها نهادهای عمومی و غیردولتی هستند که طی چند سال اخیر به منظور اداره امور عمومی روستاها در عرصه نظام مدیریت روستایی کشور مطرح شده اند. اما از آنجایی که مدیریت های قبلی در روستا ها ناموفق بوده اند بحث موفقیت و عدم موفقیت دهیاری ها اهمیت فراوانی در توسعه روستایی دارد. بر این اساس، این تحقیق با هدف تحلیلی بر نقش دهیاران روستایی در ارتقای شاخص های بهداشتی روستاهای دهستان کلخوران در شهرستان اردبیل انجام گرفته است. باتوجه به حجم جامعه آماری و آشنایی کامل محقق با منطقه مورد مطالعه، با استفاده از روش کوکران 330 نفر از سرپرستان 7 روستای دارای دهیاری و 4 روستای فاقد دهیاری این دهیاران به عنوان نمونه برای پاسخگویی به سوال های پرسشنامه تعیین گردید. روش پژوهش به کار گرفته شده در این تحقیق، روش توصیفی تحلیلی می باشد. نتایج این تحقیق نشان داد که میانگین شاخص بهداشتی روستاهای فاقد دهیاری در کل زیرمقیاس ها برابر با 2/95 و در روستاهای دارای دهیاری 3/45 می باشدبه عبارتی دیگر روستاهای دارای دهیاری نسبت به روستاهای فاقددهیاری از نظر شاخص های بهداشتی در شرایطنسبتا0 مطلوبی قرار دارند. از بین روستاهای دارای دهیاری، روستای کلخوران شیخ از نظر شاخص های بهداشتی در کل زیرمقیاس ها دارای شرایط مناسب ( 3/55) و روستای سامیان از این نظر دارای شرایط نامناسب (3/34) در مقایسه با سایر روستاها قرار دارد. از این نظر از بین روستاهای فاقد دهیاری روستای اردی دارای شرایط مناسب (3/09) و روستای آقچه کند دارای شرایط نامناسب (2/85) در مقایسه با سایر روستاها قرار دارد. آزمون فرضیه های تحقیق نیز نشان داد که از لحاظ آماری و در سطح > P 0/01تفاوت معناداری بین روستاهای فاقد دهیاری و دارای دهیاری از نظر شاخص های بهداشتی وجود دارد به طوری که میزان توسعه شاخص های بهداشتی روستاهای دارای دهیاری در همه زیرمقیاس ها بالاتر از روستاهای فاقد دهیاری بوده است و بیشترین اختلاف میانگین بین روستاهای دارای دهیاری و فاقد دهیاری در شاخص بهداشتی مربوط به بهداشت محیط و حرفه ای (0/8) و کمترین اختلاف مربوط به شاخص کیفیت تغذیه( (0/32 بوده است و می توان چنین استنباط کرد که وجود دهیاری منجر به توسعه بهداشتی روستاها گردیده است .

نویسندگان

بهزاد پناهعلی زاده

کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی،دانشگاه محقق اردبیلی

پیمان نوربخش

کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه محقق اردبیلی