کاربرد معماری پایدار در معماری سنتی ایران

کاربرد مفاهیم پایداری در معماری، مبحثی تازه را به نام معماری پایدار، معماری اکولوژی، معماری سبز و معماری زیست محیطی باز کرده است که همگی اینها دارای مفهوم یکسانی هستند و بر معماری سازگار با محیط زیست دلالت دارند. اصطلاح پایداری نخستین بار در سال 1986 توسط کمیته ی جهانی گسترش محیط زیست مطرح شد. معماری پایدار شامل الگوهای از پیش تعیین شده نمی باشد که بتوان آن را تکرار کرد؛ بلکه معماری پویاست و باید با ویژگی های اقلیمی، فرهنگی و طبیعت هر منطقه هماهنگ باشد و آنچه معماری سنتی کشورمان را ماندگار کرده است توجه به همین خصوصیات است ضرورت پرداخت به این موضوع از آن جهت حایز اهمیت است که از یک سو مسایل اقتصادی و زیست محیطی را تحت شعاع قرار داده است و از سوی دیگر از بعد فرهنگی و آموزشی نیز می تواند کمک فراوانی را به معماری و طراحی عصر حاضر نماید. در شرایط کنونی و با توجه به نقش انکارناپذیر علم و تکنولوژی روز در تمام زمینهها، از بین مواضع موجود در برابر چالشها، راه صحیح، حفظ معماری بومی در کنار فناوری و تکنولوژی ساخت در بناهای تاریخی ودر حال ساخت میباشد، تا سبب شود که هم در طراحی بناها و هم در ساماندهی و بهبود وضعیت بناهای تاریخی که به عنوان بخش مهمی از فرهنگ منطقه عمل میکند، تا نه تنها از معماری بومی حمایت شود بلکه شرایط را برای پایداری طولانی مدت این بناها فراهم نماید. از آنجایی که امروزه بحث مسکن اساسیترین بخش از نیاز جامعه است و پایداری آن چه از لحاظ حفظ انرژی مصرفی و چه از لحاظ انتقال فرهنگ و الگوی معماری بومی و سنتی به آیندگان موضوعی مهم میباشد در این پژوهش با توجه به این اصل که چه عواملی معماری سنتی ایران را پایدار نموده، معماری سنتی را با توجه به اصول معماری پایدار، بررسی نموده و در انتها ما را بر آن داشت تا با این پژوهش عواملی را که سبب پایداری خانههای سنتی ایران شده، با روش توصیفی تحلیلی بررسی کرده و به جمع بندی و ارایه راهبردهایی با توجه به فناوری جدید - در راستای حفظ معماری بومی که موجب توسعهی پایدار خانه ها میشود بپردازیم

کلیدواژه ها:

معماری ، خانه ، معماری سنتی ، ایران ، پایدار