بررسی تناسبات فضایی مساکن کوهپایه ای به عنوان الگوی پایدار بومی در ارتباط با حوزه های جلگه ای مازندران

استان مازندران با اقلیم معتدل و مرطوب، نقش بسیار مهم محیطی در شکل گیری کالبد بناها دارد که از جایگاه ویژه ای برخوردار است.جهت تامین آسایش انسان، ابنیه نه تنها باید با ساکنان خود، بلکه با بستر اقلیمی منطقه ارتباط تنگاتنگ داشته باشند. در پژوهش حاضر با هدفدستیابی به الگوی مناسب مساکن با استفاده از ساختمایه های بومی، به بررسی مساکن روستایی شهرستان تنکابن (استان مازندران) به عنواننمونه ای از معماری همساز با اقلیم می پردازیم. با توجه به اینکه تفاوتهای میکروکلیمایی باعث ایجاد تمایزاتی از لحاظ تناسبات فضاهای نیمه باز وبسته در مناطق مختلف میشود سعی شده به روش میدانی، با استفاده از محاسبه نسبتهای موجود، مساکن روستای کوهپایه ای قلعه گردن و بخشجلگه ای روستای کشکو، مورد مقایسه قرار گیرد. با توجه به جامعه آماری، 30 خانه برای روستای جلگه ای و تعداد 20 خانه به عنوان نمونه برایروستای کوهپایه ای در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از این پژوهش که از نوع همبستگی- کمی است، اینطور نشان می دهد که در خانه های مناطق کوهپایه ای تناسب فضاهای نیمه باز به فضای بسته به طور متوسط 1 به 2/5 2 و در مناطق جلگه ای این تناسبات 1 به 1/5 می باشد.

کلیدواژه ها:

تناسبات فضایی ، معماری اقلیمی ، معماری پایدار ، خانه های بومی مازندران ، مناطق کوهپایه ای و جلگه ای