بررسی ارتباط و سهم مؤلفه های مدیریت دانش بر اثربخشی سازمانی

عصر ما عصر شتاب، سرعت و دگرگونی است. موج این تغییرات، زندگی همه ما را خواسته و ناخواسته تحت تأثیر قرار خواهد داد. از این رو جامعه ای در جهت سازگاری با تغییرات و رقابت پیشتاز خواهد شد که از نیروی انسانی ماهر و متخصص، خلاق، خودباور و دانش مدار برخوردار باشد. این روحیه در کشور ما نیازمند یک نظام آموزشی پویا و مترقی است (سجادی، 1388). بنابراین، با نظر به درک اهمیت این موضوع که در عصر فناوری اطلاعات، آموزش و پرورش به عنوان یک سازمان آموزشی بخش عظیمی از فعالیت های مربوط به دانش را انجام می دهد (رضازاده، 1383). دانش به عنوان یک عامل رقابتی، با فریادی بلند، سرلوحه محیط-های کسب و کار امروزی شده و نقش مهمی را در شکل دهی آینده شرکت ها ایفا می کند (مک فیل، گولدینگ ، 2008). سویبی معتقد است دانش چیزی نیست که بتوان آن را مدیریت کرد و مدیران دانش محور نمی توانند دانش را مدیریت کنند؛ زیرا آن غیرممکن است، اما محیطی که در آن دانش خلق می شود را می توان مدیریت کرد (گئورگ و جونز ، 2002). از آنجا که دانش نقش راهبردی مهمی دارد، بسیاری از شرکت ها به علت مزیت رقابتی دانش و اهرم قدرت و نفوذ آن، مدیریت دانش را به طور مؤثر به کار می گیرند (ویو و لی ، 2007). از اوایل 1990 مدیریت دانش به عنوان رویکردی نوین جهت بهره برداری و توسعه سرمایه های یک سازمان با هدف پیشبرد اهداف یک سازمان ظهور کرد (بت ، 2002). مدیریت دانش مجموعه ای از رویه هایی است برای خلق و به اشتراک گذاری دانش در سازمان که دستیابی به مأموریت و اهداف سازمان را به حداکثر می رساند (تاونلی ، 2001). مدیریت دانش روی خلق ارزش تأکید می کند و به معنای اداره کردن دانش موجود و تبدیل آن به دانش مفید در سازمان است و دو جزء مهم دارد؛ اداره دانش و افزایش توانایی برای خلق دانش جدید و نوآوری که منجر به اهمیت یافتن یادگیری و یادگیری زدایی می شود. در این ارتباط مالهوترا (2003) بیان می کند مدیریت دانش فرایندی است که به واسطه آن سازمان ها در زمینه یادگیری، خلق، گسترش و کاربرد دانش مهارت های مورد نیاز را کسب می کنند.