بررسی موانع اداری و مدیریتی برنامه های آمایش سرزمین در ایران

کشور ایران دارای حدود بیش از شش دهه سابقه رسمی در برنامه ریزی عمرانی است و برنامه ریزی در این مدت تحت تاثیرشرایط اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، همواره با دگرگونی هایی همراه بوده و فراز و نشیبهای بسیاری داشته است. در تمام اینبرنامه ها به مقوله استفاده مناسب از منابع طبیعی و انسانی مناطق مختلف کشور مانند طرح جامع مطالعات توسعه اقتصادی -اجتماعی کشور، طرح آمایش سرزمین، مطالعات برنامه ریزی شهری و منطقه ای، استراتژی دراز مدت آمایش سرزمین، چارچوبنظری پایه توسعه استان، مطالعات نظریه پایه توسعه ملی، استراتژی سازماندهی فضا، لایحه سند برنامه، و در نهایت برنامه آمایشسرزمین پرداخته شده است. اما تقریبا بخش چشمگیری از این برنامه ها با موانع و چالشهایی مواجه بوده اند که گاه این برنامه هارا از هدف اصلی خود دور نگاه داشته است. موانع دستیابی برنامه ها ی آمایش سرزمین به اهداف از هر عامل یا متغیر تاثیرگاری که باشد نتایج آن مشهود است.لذا در این مقاله تلاش شده است با توجه به مطالعات انجام شده قبلی در این زمینه که یکی از موانع اجرای صحیح برنامه آمایشسرزمین را که موانع اداری و ساختاری قلمداد نموده اند و با توجه به نقش و اهمیت بنیادی ساختارهای اداری و مدیریتی دربرنامه های آمایش سرزمین و اینکه بدون وجود چارچوب اداری ، مدیریتی و انسانی مناسب عملا هیچ برنامه ای به سر انجامنمی رسد، به تبیین زیر بخشها ی این مانع پرداخته شود و ضمن تحلیل موضوع راهکارهای رفع این موانع ارائه گردد

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، موانع اداری و ساختاری ، موانع اداری و مدیریتی