مقایسه وارفارین با مجموع آسپیرین و کلوپیدوگرل در پیشگیری ازحوادث ترومبوآمبولی بیماران دچار- فیبریلاسیون دهلیزی مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی سینا قزوین در سال 1396-1395

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 747

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED19_165

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: فیبریلاسیون دهلیزی یک آریتمی رایج قلبی مخصوصا در دوران سالمندی است. این بیماری ریسک سکته مغزی و سایر حوادث عروقی را افزایش می دهد. درمان خوراکی ضد انعقاد و عوامل ضد پلاکتی در جلوگیری از حوادث عروقی در بیماران با ریسک بالا موثر هستند. در سطح جامعه،AF با افزایش 4 تا 5 برابری ریسک وقوع سکته مغزی همراه است، بنابراین هدف از این مطالعه مقایسه وارفارین با مجموع آسپیرین و کلوپیدوگرل در پیشگیری ازحوادث ترومبوآمبولی در بیماران AF می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 150 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی سینا از مهر 1395 تا مهر 1396 اعم از بستری و یا سرپایی که بدلیل ریتم AF غیردریچه ای کاندید مصرف وارفارین شدند وارد مطالعه شدند و به کسانی که رضایت به مصرف وارفارین (علی رغم توضیحات کافی که توسط یک فرد انجام گرفت) را ندارند، آسیرین و کلوپیدوگرل تجویز نموده و بیماران را در دو گروه قرار دادیم. در مورد بیماران گروه وارفارین، آزمایش PT انجام شده نیز ثبت شد. داده های بدست امده وارد نرم افزار آماریSPSS (نسخه ی 20) شد. فراوانی نسبی و میانگین و انحراف معیار متغیرها محاسبه و روابط آماری با بکار گیری آزمون های کای دو و تی تست بر حسب نوع متغیر مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. 0/05˂p سطح معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: در مجموع 147 نفر (متاسفانه یک نفر از گروه آسپیرین کلوپیدوگرل بدنبال تصادف جان خود را از دست دادند و دو نفر هم به دلایل مختلف از مطالعه خارج شدند) مورد بررسی قرار گرفتند. در میان بیماران، 74 مرد حضور داشتند. میانگین سنی بیماران شرکت کننده در مطالعه 71.35 بود که مسن ترین 93 و جوان ترین 40 ساله بود. تنها 6 نفر از خونریزی ماژور شکایت داشتند که 4 نفر آنها در گروه وارفارین قرار داشتند(0/681=P). 61 نفر شکایت از خونریزی های مینور داشتند که 49 نفر آنها در گروه وارفارین قرار داشتند (0/681=P). 61 بیماران از درمان ضد انعقاد خود راضی بودند. 21/1% افراد در کل جامعه مورد مطالعه، ناراضی بودند که از این مقدار 8/2% سهم گروه آسپیرین کلوپیدوگرل بود. 23 نفر از کل بیماران مورد مطالعه دچار حوادث ترومبوآمبولیک شدند که 18(24/4%) نفر در گروه وارفارین قرار داشتند. میزان خونریزی مینور در بین بیماران مصرف کننده وارفارین 49نفر(2/66%) بود. بیماران مورد مطالعه از نظر آماری تفاوت معناداری در میزان رضایت مندی از داروی مصرفی نداشتند. نتیجه گیری: دو عامل می تواند نتیجه غیرمعنادار شدن رضایتمندی دو گروه را توجیه نماید: تفاوت معنادار دو گروه از نظر خونریزی مینور و تفاوت بارز قیمت دارو در دو گروه. در مطالعه هانسن و همکاران نیز نتایج مطالعه با مطالعه حاضر در رابطه با تفاوت معنادار خونریزی مینور در بین دو گروه مشاهده شد. مصرف آسپیرین و کلوپیدوگرل بدلیل عدم نیاز به آزمایشات مکرر، برای بیمار راحت تر و مقبول تر است و می تواند روش آلترناتیو مناسبی (مخصوصا در افرادی که دارای EF بالای 40 هستند) باشد. پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری پیرامون مقایسه عوارض این دارو ها صورت گیرد.

نویسندگان

سیما سیاح

الکتروفیزیولوژیست، استادیار، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی قزوین، ایران.

آمنه باریکانی

استادیار پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی قزوین، ایران.

عرفان ترابی

پزشکی عمومی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی قزوین، ایران.

علی امامی

دانشجوی پزشکی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی قزوین، قزوین، ایران