کارایی واکسن Sipuleucel-T در درمان سرطان پروستات: یک مطالعه ی مروری سیستماتیک

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,525

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED19_275

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: سرطان پروستات یکی از شایعترین سرطانها در بین مردان است. Sipuleucel-T با نام تجاری Provenge اولین واکسن درمانی سرطان است که توسط FDA تایید شده است و برای درمان سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم در برابر اختگی ( mCRPC ) به کار میرود. Provenge نوعی ایمونوتراپی بر اساس سلول های فرد مبتلا است (اتولوگ)، بدین ترتیب که برای تهیه ی این واکسن سلول های عرضه کننده ی آنتی ژن ( APC ) نابالغ از خون فرد جدا می شود و در ex vivo در معرض آنتی ژن اسید فسفات از پروستات ( PAP ) و فاکتور تحریک کننده ی کلونی گرانولوسیت مونوسیت - GM-CSF قرار میگیرد تا بالغ شوند. APC ها بالغ سپس به صورت داخل عروقی به بدن فرد بازگردانده می شوند و از آنجایی که آنتی ژن PAP را سطح خود بیان می کنند و این آنتی ژن با سرطان پروستات همراهی دارد باعث تحریک سیستم ایمنی همورال و سلولار علیه سلول های سرطانی پروستات می شود. در این مطالعه به صورت سیستماتیک به بررسی کارایی و ایمنی این واکسن پرداخته شده است. روش جستجو: مقالات چاپ شده از سال 2000 تا 2017 در دیتابیس های Pubmed ، Scopus ، Science direct ، EMBASE و کوکران جستجو شد. کلید واژه های مورد استفاده: Provenge ، Sipuleucel-T و Clinical Trial Phase III بود. مقالاتی وارد مطالعه شدند که به همراه Sipuleucel-T از داروهای دیگر استفاده نکرده بودند. مقالاتی که فقط اطلاعات کارایی واکسن را داشتند و اطلاعات ایمنی واکسن را شامل نمی شدند از مطالعه خارج شدند. یافته ها: بر اساس معیارهای ورود و خروج جمعا 8 مقاله معتبرانتخاب شد. بررسی این مطالعات نشان داد که واکسن Provenge باعث افزایش بقاء کلی بیماران می شود اما بر روی زمان بقاء بدون پیشرفت تومور اثری ندارد. این واکسن در همه ی مطالعات به خوبی توسط بیماران تحمل شده بود و از سطح ایمنی مناسبی برخوردار بود. نتیجه گیری: Provenge یک واکسن موثر و ایمن در مردان مبتلا به سرطان پروستات متاستاتیک مقاوم به اختگی است اما به هر حال باعث کاهش زمان بقاء بدون پیشرفت تومور ندارد. به نظر میرسد مطالعات بیشتری در این مورد باید انجام شود.

نویسندگان

حامد منوچهری

دانشجوی دکتری تخصصی بیوتکنولوژی پزشکی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران

رضا قیطاسی

دانشجوی کارشناسی ارشد ایمنی شناسی پزشکی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران .

محسن شیخ حسن

دانشجوی دکتری تخصصی بیوتکنولوژی پزشکی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران