اثر پروبیوتیک بر پارکینسونیسم القا شده توسط -6هیدروکسی دوپامین در موش های صحرایی نر: یک مطالعه رفتاری، بیوشیمیایی و بافت شناسی

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,033

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED20_029

تاریخ نمایه سازی: 22 مهر 1398

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون به عنوان دومین بیماری شایع تخریبکننده سیستم عصبی مرکزی شناخته میشود که با علائم بالینی مختلف حرکتی و غیر حرکتی مانند برادی کینزیا، ترمور، اختلالات شناختی و افسردگی همراه است. مسیر های مختلف مولکولی مانند استرس اکسیداتیو، مسیرهای التهابی ، تجمع پروتئین آلفا-سینوکلئین و تغییر میکروبیوتای روده نقش اساسی در پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون دارند. میکروبیوتای روده شامل جمعیت میکروارگانیسم هایی است که بر جنبه های مختلف فیزیولوژی میزبان، از جمله سیستم عصبی مرکزی تاثیر می گذارد. پروبیوتیکها میکروارگانیسم های غیر پاتوژنیک هستند که با تاثیر بر میکروبیوتای روده اثرات مفیدی بر کنترل بیماریهای عصبی از طریق مدولاسیون مسیر های استرس اکسیداتیو و التهابی دارند. مطالعه حاضر جهت بررسی اثر مکمل پروبیوتیک بر یادگیری، تثبیت حافظه، میزان رفتار چرخشی، استرس اکسیداتیو و تراکم نورونی در مدل حیوانی پارکینسون انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی، بر روی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 280-250 گرم انجام شد. گروه های مورد مطالعه شامل گروه شم، گروه پارکینسون و یک گروه درمانی دریافت کننده پروبیوتیک بودند. پروبیوتیک شامل لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس، بیفیدوباکتریوم بیفیدوم، لاکتوباسیلوس روتری و لاکتوباسیلوس فرمنتوم هر کدام2 ×10 9 واحد تشکیل کلنی (CFU) توسط گاواژ به مدت 14 روز قبل از جراحی القای پارکینسون تجویز شد. مدل حیوانی پارکینسون توسط تزریق 2 میکرولیتر از محلول سالین حاوی 6 میکروگرم 6 هیدروکسی دوپامین و اسید آسکوربیک 0/2 درصد در ناحیه متراکم جسم سیاه القا شد. یک هفته بعد از جراحی، یادگیری و حافظه توسط ماز آبی موریس ارزیابی شد. میزان رفتار جرخشی توسط آپومورفین هیدروکلراید بررسی شد. همچنین پارامتر بیوشیمیایی (غلظت مالون دی آلدئید ((MDA) توسط روش تیوباربیتوریک اسید (TBARS) و تراکم نورونی توسط رنگ آمیزی نیسل در ناحیه متراکم جسم سیاه بررسی شد. یافته ها: موش های پارکینسون زمان بیشتری را نسبت به گروه شم جهت پیدا کردن سکوی پنهان پیمودند .(P<0.05) درحالی که، گروه دریافت کننده پروبیوتیک در مقایسه با گروه پارکینسون زمان کم تری را تا پیدا کردن سکو صرف کردند(. (P<0.05 زمان سپری شده در ربع هدف توسط گروه پارکینسون کمتر از گروه شم بود .(P<0.05 ) اما، تجویز مکمل پروبیوتیک این زمان را افزایش داد .(P<0.05) تزریق -6هیدروکسی دوپامین رفتار چرخشی ناشی از آپومورفین را در مقایسه با گروه شم افزایش داد .(P<0.05) در حالی که، تجویز پروبیوتیک رفتار چرخشی ناشی از آپومورفین را کاهش داد .(P<0.05) تزریق -6هیدروکسی دوپامین موجب افزایش MDA و کاهش تراکم نورونی شد (P<0.05) که تجویز پروبیوتیک سطح MDA را کاهش داد (P<0.05) و مانع کاهش تراکم نورونی شد .(P<0.05) نتیجه گیری: تجویز پروبیوتیک یادگیری، حافظه و رفتار چرخشی را در پارکینسونیسم القا شده توسط -6 هیدروکسی دوپامین در موش های صحرایی بهبود می بخشد.. همچنین، پروبیوتیک غلظت MDA را در ناحیه جسم سیاه موش های پارکینسونی کاهش داد و مانع کاهش تراکم نورونی در این ناحیه مغز شد.

نویسندگان

اسماعیل علیپورنسرانی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، کاشان، ایران

امیدرضا تمتاجی

مرکز تحقیقات بیوشیمی و تغذیه در بیماری های متابولیک، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، کاشان، ایران

زهرا علی بلندی

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، کاشان، ایران

پریچهر سرکار

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، کاشان، ایران