بررسی فعالیت فیزیکی بیماران دیابتی در مقایسه با افراد سالم در جمعیت کوهورت ششده فسا

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 672

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED20_085

تاریخ نمایه سازی: 22 مهر 1398

چکیده مقاله:

مقدمه: امروزه نقش فعالیت فیزیکی در پیشگیری و کنترل بسیاری از بیماری ها مطرح می باشد فعالیت فیزیکی منظم موجب بهبود کیفیت زندگی، کاهش ریسک ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی و همچنین دیابت می شود. فعالیت فیزیکی در کنترل بیماری دیابت نقش اساسی دارد. از آن جهت که موجب افزایش حساسیت به انسولین، کاهش هورمون های بالابرنده قند خون، افزایشLBMI ، بهبود وضعیت فیزیکی و روانی و پروفایل لیپیدی میشود. این مطالعه با هدف بررسی فعالیت فیزیکی بیماران دیابتی در مقایسه با افراد سالم در جمعیت کوهورت ششده فسا انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی توصیفی- تحلیلی از داده های تمامی افراد سالم و دیابتی تحت نظر در کوهورت فسا استفاده شده است. افراد بر اساس معیار های ورود وارد مطالعه شدند. از افراد رضایت نامه کتبی آگاهانه اخذ گردید. بررسی فعالیت فیزیکی براساس پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی International Physical Activity Questionnaire (IPAQ)که طی چندین مطالعه روایی و اعتبار آن مورد بررسی قرار گرفته و تایید شده انجام گرفت. شاخص توده بدنی (BMI)نیز با استفاده فرمول تقسیم وزن برحسب کیلوگرم و مجذور قد بر حسب متر محاسبه گردید. مقدار انرژی دریافتی روزانه بر حسب کیلوکالری توسط پرسشنامه بسامد خوراک (FFQ)اندازه گیری شد. آنالیز داده ها در نرم افزار spss نسخه ی 23 و در سطح معنی داری 0.05 انجام شد. جهت آنالیز بین دو گروه از آزمون آماری t-test مستقل استفاده شد. نتایج: در مجموع 8295 نفر وارد مطالعه شدند که گروه اول شامل 1246 فرد دیابتی بود که تاکنون در مرکز کوهورت ملی ایران شاخه ی فسا ثبت شده بودند. تعداد 7049 فرد سالم که در مرکز کوهورت ثبت شده بودند نیز به عنوان گروه دوم وارد مطالعه شدند. میانگین سنی افراد دیابتی50.42 9.52 و افراد سالم 9.62 48.80 بود که از نظر سنی تفاوت معنا داری مشاهده نشد (Pvalue> 0.05).میانگین فعالیت فیزیکی بر اساس شاخص METدر افراد دیابتی 40.49 10.30 و در افراد سالم 41.39 11.41 بود که این تفاوت معنا دار بود Pvalue<0.05)).میانگین فعالیت بدنی در مردان دیابتی 13.80 44.31و در زنان دیابتی 6.27 38.11 بود که در گروه زنان دیابتی در مقایسه با زنان سالم تفاوت معنا دار بود (Pvalue<0.05). میانگین شاخص توده بدنی در افراد دیابتی 4.92 26.05 و در افراد سالم 4.79 25.71 بود و تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد (Pvalue> 0.05).میانگین کالری دریافتی روزانه در افراد دیابتی 1098.77 3010.02 و در افراد سالم 1144.40 3194.26 بود که این تفاوت معنا دار نبود (Pvalue> 0.05).نتیجه گیری: به طور کلی افراد دیابتی نسبت به افراد سالم از نمره فعالیت فیزیکی کمتری بهره مند بودند که این به معنی فعالیت فیزیکی کمتر افراد دیابتی نسبت به افراد سالم بود. زنان دیابتی نسبت به مردان دیابتی فعالیت فیزیکی کمتری داشتند. همچنین در افراد مورد مطالعه از نظر شاخص توده بدنی و کیلوکالری دریافتی روزانه تفاوت چشمگیری مشاهده نشد. بنابراین با توجه به تاثیر فعالیت فیزیکی بر کنترل بیماری دیابت، به برنامه ریزی های بیشتری در این زمینه جهت کاهش عوارض بیماری نیاز است. همچنین پیشنهاد می شود علل کمتر بودن فعالیت فیزیکی در افراد دیابتی نسبت به افراد سالم در پژوهش های آینده مورد توجه قرار گیرد.

نویسندگان

سیده سارا مرتضوی

کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی فسا، فسا، ایران.

محمد پرخواه

کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی فسا، فسا، ایران.

فاطمه احراری

کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی فسا، فسا، ایران.

محمدحسین یزدان پناه

کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی فسا، فسا، ایران.