بررسی بیومارکر های جدید در مایعات زیستی بیماران پارکینسون بر اساس مطالعات متابولومیکس

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 714

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED20_192

تاریخ نمایه سازی: 22 مهر 1398

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع نورودژنراتیو (تخریب کننده عصبی) استکه عملکردهای حرکتی و شناختی را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به فقدان بیومارکرهای مناسب، تشخیص زودهنگام این بیماری چالش برانگیز بوده و عمدتا0 بر اساس تظاهرات بالینی صورت می گیرد. متابولومیکس یک روش علمی جدید برای اندازه گیری متابولیت های موجود در مایعات بدن به عنوان شاخص های مستقیمی از تغییرات مسیرهای متابولیسمی می باشد و اهمیت ویژه ای برای کشف بیومارکر های جدید و نیز درک پاتوفیزیولوژی بیماری ها دارد. این مطالعه با هدف بررسی متابولیت های مرتبط با پاتوفیزیولوژی بیماری پارکینسون و نقش آن ها به عنوان بیمارکر های تشخیصی این بیماری انجام شده است.روش جست و جو: این مطالعه مروری با جست و جو در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Google scholar، Scopus، Magiran و با استفاده ازکلید واژه های بیماری پارکینسون، متابولومویک ، بیومارکرها، Parkinson disease، metabolomics و biomarkers در بازه ی زمانی سالهای 2000تا2019انجام شد. 24مطالعه انسانی برای ارزیابی نهایی انتخاب شدند.یافته ها: متابولیت های مرتبط با ایجاد استرس اکسیداتیو و مسیرهای بتا اکسیداسیون اسید های چرب بیشترین تغییرات را در بیماران پارکینسون نسبت به افراد سالم نشان دادند. تعداد کمی از مقالات مورد بررسی تغییراتی در متابولیسم کافئین و تریپتوفان را در بیماران پارکینسون گزارش نمودند. از آن جایی که بیشتر بیماری های نورودژنراتیو ویژگی های مشابهی داشته و تشخیص آن ها از یکدیگر حائز اهمیت است دو عدد از مقالات مورد بررسی به مقایسه متابولیت ها در بیماران پارکینسون و سایر بیماری های نورودژنراتیو مانند اسکلروز جانبی آمیوتروفیک پرداختند و پانل هایی از متابولیت های قابل اندازه گیری به منظور افتراق این دو بیماری یافتند. کاربرد تشخیصی پروفایل متابولیکی بیماران پارکینسون در تمام مقالات مورد بررسی نشان داده شده است.نتیجه گیری: در سال های اخیر مطالعات متابولومیکس به سبب توانایی بالقوه خود در یافتن بیومارکر های جدید و تشخیص مکانیسم های آسب زایی بیماری ها توجهات زیادی را به خود جلب نموده اند. از آنجایی که بسیاری از بیومارکرهای موجود برای بیماری پارکینسون تنها قادر به تشخیص بیماری در مراحل پیشرفته هستند، استفاده از فناوری های متابولومیکس با هدف دستیابی به بیومارکر هایی که قادر به تشخیص زودرس بیماری اند ،توصیه می شوند.

نویسندگان

آناهیتا هاشم پور

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز،ایران

نرگس شاکریان

کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز،ایران

اکرم آهنگرپور

استادیار ومتخصص فیزیولوژی،گروه فیزیولوژی،دانشکده پزشکی،مرکز تحقیقات فیزیولوژی،دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپوراهواز،اهواز،ایران