بومی سازی و پایداری معماری مجتمع های مسکونی با بهره وری از فضاهای عمومی در جهت افزایش تعاملات اجتماعی

انسان موجودی اجتماعی آفریده شده و برای رسیدن به نیاز های جسمانی و روانی خود ناچار به تعامل با افراد دیگر است. در گذشته تعاملات اجتماعی افراد درمحل سکونت در میان فضا های عمومی که بین خانه ها و در هر محله وجود داشته، بوده است. اما در دوران معاصر با وجود ارتباطات عمودی که در مجتمع هایمسکونی قرن اخیر بوجود آمده، فقدان فضاهایی که این تعاملات صورت بگیرد کاملا احساس می شود که عدم توجه به این نیاز اساسی انسان یعنی تعامل بادیگران، علاوه بر ایجاد معماری ناپایدار و غیر بومی می تواند صدمات جبران ناپذیری را به فرد و جامعه وارد نماید. این متن در نظر دارد که به روش کتابخانه ایو با توجه به اسناد و مدارک موجود به بررسی نقش فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی در افزایش تعاملات اجتماعی بپردازد. و در پایان با ارائه راهکارهایی در جهت تعامل پذیر شدن فضاهای عمومی مسکونی به این نتیجه برسد که فضاهای عمومی موجود بین مجتمع های مسکونی هم باعث تعامل بین انسان با طبیعت و هم محیطی جهت تعامل ساکنین با یکدیگرکه از ویژگی های معماری پایدار و بومی است می شود

کلیدواژه ها:

فضاهای عمومی ، مجتمع های مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، بومی سازی ، معماری پایدار