لزوم ایمن سازی بافت های تاریخی، جهت کاهش آسیب های ناشی از زمین لرزه

شهر گذرگاه زمان است، نسل ها می آیند و می روند، فضاهای مسکونی و عمومی شهرها نیز پیوسته احداث و چندی بعد فرسوده و همانند نسل ها تجدید می شوند، علی رغم این تغییرات مستمر و پیوسته در محیط، یادگارهایی نیز باقی می ماند. شهرهای تاریخی و قدیمی به علت داشتن بافت های فرسوده قدیمی و ارزش تاریخی-فرهنگی از وضعیت ویژه ای نسبت به سایر شهرها برخوردار می باشند و در هنگام وقوع بحران زلزله، خسارات شدیدتر و سنگین تری را متحمل خواهندشد. هدف این مقاله بررسی لزوم ایمن سازی بافت های تاریخی جهت کاهش آسیب های ناشی از زلزله و ارائه راهکارهای قابل اجرا (عموما در زمینه شهرسازی) می باشد. در این پژوهش، روش کار توصیفی-تحلیلی است و از مطالعات و پژوهش های پیشین استفاده شده است. یافته ها نشان می دهند؛ علاوه بر ایمن سازی و حفاظت از تک بناهای موجود در این بافت ها، می توان با ایمن سازی و مقاوم سازی شریان ها و زیرساخت های حیاتی موجود در بافت های تاریخی طبق استانداردهای ایمن سازی فضاهای شهری و اقدامات اصلاحی همچون تغییر کاربری ها (منطبق با زندگی امروزی)، با حفظ ماهیت کلی بافت تاریخی و بناهای درون آن، در ایمن سازی و کاهش آسیب پذیری ناشی از زمین لرزه در این بافت ها تأثیرگذار بود.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، زمین لرزه ، آسیب پذیری ، ایمن سازی