مدیریت نزولات آسمانی با استفاده از سامانه های سطوح آبگیر باران در افزایش رطوبت خاک و رشد نهال انگور (مطالعه موردی روستای داراناب ارسباران)

به منظور بررسی تاثیر آب باران جمع آوری شده توسط سامانه های سطوح آبگیر بر میزان رطوبت خاک و رشد نهال انجیر، ازمایشی در قالب طرح ازمایشی بلوکهای کامل تصادفی با سه تیمارا در سه تکرار در طی سالهای 1390 تا 1392 طراحی و اجرا گردید. در این تحقیق هر کرت آزمایشی به عنوان یک سامانه سطح آبگیر عمل نموده و اعمال تیمارهای مختلف در داخلی چاله هر کرت صورت پذیرفت. در هر یک از چاله انتهای سامانه، یک نهالی انگور غرس و همچنین یک جفت حسگر TDR به طول 70 سانتی تری جهت اندازه گیری رطوبت خاک چاله قرار داده شدند. نتایج نشان داد که استفاده از تیمارهای مذکور، موجب افزایش معنیدار ذخیره رطوبتی خاک، نسبت به تیمار شاهد در سطح احتمالی 1 و 5 درصد گردید. مقایسه میانگین رطوبت حجمی در تیمارهای آزمایشی در هر دو سال نشان داد که تیمار سامانه سطوح آبگیر عایق توام با استفاده از مواد جاذبالرطوبت پومیس در چاله انتهای سامانه بیشترین میزان رطوبت را در خودش ذخیره کرده و بعد از ان به ترتیب تیمارهای بدون پومیس و شاهد قرار گرفتند. همچنین تاثیر تیمارهای آزمایشی بر روی ارتفاع، قطریقه و مساحت برگهای نهال انگور در سطح احتمالی 1 درصد معنی دار بود. بیشترین میزان ارتفاع نهال، قطر یقه و مساحت برگها مربوط به تیمار سامانه سطوح آبگیر عایق و نیمه عایق توام با استفاده از مواد جاذب الرطوبت پومیس در چاله انتهای سامانه و کمترین آنها مربوط به تیمار شاهد بود.

کلیدواژه ها:

ارسباران ، استحصال آب باران ، پومیسی ، جنگل ، رطوبت حجمی ، سامانه سطوح آبگیر