برنامه ریزی منظر شهری،با رویکرد توسعه فضای سبز(مطالعه موردی،شهر مشهد)

برنامه ریزی شهری،می تواند به عنوان یک عامل اساسی پایدار جهت بهبود کیفیت زیست محیطی در محیط های طبیعی و ساخته شده بسیار تأثیرگذار باشد وهمچنین می تواند شرایط مناسب برای توسعه معماری سبز را ارتقاء دهد.شهرها معمولا با بسیاری از فضاهای سبز ترکیب شده اند و در معرض اثرات نامطلوب رشد وشهرنشینی قرار گرفته اند.درآغاز قرن 21 زمینه معماری سبز راه خود را در مسائل پیچیده تری تغییر داده است،فراتر از روش های سنتی،تئوری معماری سبز و عملکردی توسعه پیدا کرده است.از طرفی مناطق سبز دارای ویژگی های مختلف در فعالیت های شهری می باشد بگونه ای که معماری سبز به نماد پایداری،در شهرهای مدرن تبدیل شده است،برنامه ریزی شهری،به عنوان مجموعه ای از ایده ها،چارچوب ها وزمینه جدید برای طراحی شهری می باشد.سبزشدن شهر زمینه نوظهور از برنامه ریزی وطراحی است که در آن نیروهای مسلط بر طراحی شهری،ویژگی های چشم انداز و اکوسیستم،در ساختارهای معماری و زیرساخت های آن تأثیرگذار می باشد.هدف این مقاله مورد بررسی قرار گرفتن تأثیر برنامه ریزی شهری در کیفیت زیست محیطی منظر شهری در شهر مشهد می باشد،و در جهت روشن شدن برنامه های راهبردی جهت توسعه پایدار تلاش می کند،وچالش ها وفرصت ها وبرخی از توصیه ها جهت برنامه ریزی و توسعه معماری سبز را بیان می کند.در این بررسی،ترجیحات وتجربیات از طریق تجزیه وتحلیل،و روش مشاهده انجام گرفته و از منابع موجود در سنوان گذشته نگارندگان بهره برده است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، توسعه ی پایدار ، کیفیت زیست محیطی ، نماد پایداری ، طراحی شهری