ارزیابی شاخص های اجتماعی مسکن شهری اسفراین

شاخص های مسکن مهمترین و کلیدی ترین ابزار در رابطه با برنامه ریزی مسکن شهری است.شاخص های اجتماعی مسکن یکی از روش های شناخت ویژگی های مسکن بشمار می آیند که می توان به کمک آنها عوامل مؤثر در امر مسکن را شناخت و هرگونه برنامه ریزی و تصمیم صحیح را در رابطه با مسکن فراهم آورد. شاخص های مسکن از یک سو ابزار شناخت وضعیت مسکن در ابعاد مختلف از جمله کمبود مسکن است و از سوی دیگر ابزار کلیدی برای ترسیم چشم انداز آینده مسکن و برنامه ریزی است.نیاز به مسکن دارای دو بعد کمی و کیفی است، بعد کمی مسکن شامل شناخت پدیده ها و اموری است که به فقدان سرپناه و میزان دسترسی به آن مربوط می شود بعبارتی پاسخگویی به نیاز، بدون درنظر گرفتن کیفیت آن مدنظر است. در بعدکیفی، به مسائل و پدیده هایی همچون بی مسکنی، بدمسکنی و تنگ مسکنی ارتباط دارند و آنچه مطرح است، نوع و شکل نیاز است. هدف از تدوین این مقاله بررسی وضعیت شاخص های کمی و کیفی اجتماعی مسکن شهری در اسفراین می باشد. روش بکار گرفته شده در این پژوهش ترکیبی از روش های توصیفی تحلیلی و موردی است. نتایج بررسی و مقایسه شاخص های اجتماعی مسکن نظیر، تراکم خانوار در واحد مسکونی، تراکم نفر در اتاق، تراکم نفر در واحد مسکونی، درصد واحدهای مسکونی بر حسب تعداد اتاق در وضعیت نسبتاً مناسب و بهینه قرار ولی از نظر شاخص های کیفی (میانگین سطح زیربنا، واحدهای مسکونی، دوام مصالح ساختمانی، واحدهای مسکونی برحسب عمر بنا، مالکیت و نحوه تصرف و امکانات و تسهیلات) روند رو به رشدی (بهبودی نسبی) داشته است. لذا برنامه ریزان و مدیران مرتبط با مسکن شهری باید از یک سو به اهمیت شاخص های اجتماعی در بهبود کیفیت مسکن توجه نموده و از سوی دیگران مسأله مسکن را در ارتباط با کلیه عوامل مربوط اعم از کمی و کیفی مورد بررسی و توجه قرار دهند و از طرفی دیگر باید با دید جامع و کل نگر و به طور اساسی و جدی نقش شاخص های اجتماعی را در برنامه ریزی توسعه مسکن شهری لحاظ نمایند.

کلیدواژه ها:

مسکن شهری ، شاخص های اجتماعی ، اسفراین