بررسی و تحلیل تأثیر پراکنده رویی بر نابودی باغات و اراضی بایر منطقه یک تهران و راهبردهای کاهش آن

پس از سالها تجربه برنامه ریزی جامع و کالبدی، شهرهای امروز دچار توسعه نامتوازن، حاشیه نشینی، عدم توزیع ناعادلانه خدمات شهری، پراکندگی و اتلاف سرمایه های زمین و منابع طبیعی خود شده اند. برنامه های اجرا شده در کشورمان نیز از این نقصان به دور نبوده است. منطقه یک تهران نمونه ای است که آسیب های متعددی را از رشد شتابان و توسعه نامتوازن متحمل شده که مهمترین آنها نابودی باغات و اراضی سبز است. پژوهش حاضر، به دنبال تبیین این پدیده با استفاده از برخی از شاخص های کمی مربوط و نیز بررسی تأثیر زیست محیطی آن در رابطه با نابوودی باغات و اراضی سبز و بالطبع تغییر کاربری منطقه یک است. تحقیق با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی و با استناد به مطالعات کتابخانه ای - اسنادی انجام شده است. مهمترین یافته های پژوهش عبارتند از: منطقه یک تهران طی چند دهه اخیر دچار رشد پراکنده شده و این پدیده زمینه نابودی 471 هکتار از باغات و اراضی بایر را در طی سال های 85-65 فراهم کرده است و به طور کلی باعث تغییر کاربری زمین (از فضای سبز به کاربری مسکونی) شده است.

کلیدواژه ها:

پراکنده رویی ، باغات و اراضی بایر ، منطقه یک تهران