شهرهای جدید و توسعه شهری پایدار

احداث شهرهای جدید با هدف ساختار قضایی، کاربری بهینه منابع طبیعی، مهار ابعاد تمرکز گرایی جمعیت در شهرها و آمایش سرزمین در نظام زیستی کشور صورت می گیرد. به منظور تمرکز زدایی و جذب سرریزهای جمعیتی شهرهای بزرگ چند میلیونی نظیر تهران و مشهد، تبریز، شیراز، اصفهان جلوگیری از توسعه بی رویه شهرهای بزرگ، ایجاد تعادل رشد اقتصادی و اجتماعی و کنترل حرکات مهاجرتی، ایجاد شهرهای جدید بهترین جایگزین شناخته شده است. اما مشکلی که وجود دارد اینگونه از شهرها عملکردهای مناسبی را به خود اختصاص نداده اند و بیشتر دارای عملکردی خوابگاهی- خدماتی بوده از این رو شهرهای جدید پایدار است که از نظر رشد و توسعهاقتصادی، درآمدزایی، اشتغال بتواند نیاز شهروندان را برآورده سازد و از لحاظ زیست محیطی به وضعیت بهداشتی و سلامتی شهرنشینان توجه نموده و مسائل و مشکلاتی از نظر آلودگی هوا، آب و فضای سبز و تفریحی و گذراندن اوقات فراغت نداشته باشد. و از سوی دیگر این گونه از شهرها جنبه های کالبدی و فیزیکی شهر و نیز توسعه بهینه آینده شهر پایدار توجه داشته و مشارکت شهروندان را در حل تمامی مشکلات شهری دارا باشد. توسعه پایدار شهرهای جدید به مفهوم حرکت بر محور انسان- محیط است و توسعه امکانات اقتصادی با توجه به ملاحظات محیطی و عدالت اجتماعی را مورد توجه قرار می دهد و از طرفی دیگر به عنوان جزئی از توسعه پایدار بر پایه استفاده معقول از منابع طبیعی استوار شده است و در این نوع توسعه ملاحظات سه گانه، محیطی، اقتصادی و اجتماعی در کنار هم لحاظ خواهد شد. بنابراین در این مقاله تلاش بر این شده است که به بررسی شهر پایدار برآمده از فرآیند توسعه ای، که ذهنیت و امکان ارتقای همیشگی سلامت اجتماعی- اقتصادی بوم شناسانه شهر و منطقه را فراهم کرده و این ذهنیت و امکان را به عینیت و اقدام مبدل سازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، شهر جدید ، پایداری مشارکت شهری