ارزیابی قابلیت پیاده ماری با بررسی تجارب داخلی وخارجی

شهرها در گذشته شرایط مناسبی برای پیاده مداری داشته و دسترسی به محل کار، خرید، گذران اوقات فراغت و مانند آن به صورت پیاده انجام می شد. در طی دهه های اخیر به واسطه تغییر بنیادهای شهرنشینی و دگرگونی های صورت گرفته به واسطه سلطه روز افزون اتومبیل در شهرها، کیفیت محیط شهری تنزل یافته و فضاهای شهری بستر مناسبی برای حضور افراد پیاده نمی باشد. روش کار در مقاله حاضر، بررسی انطباقی تجارب موفق صورت گرفته در داخل و خارج از کشور جهت توسعه پیاده مداری است. اساس کار به صورت کتابخانه ای و اسنادی و با بررسی برخی از نمونه های موفق در پیاده مداری داخلی و خارجی خواهد بود، بنابراین نوع تحقیق کاربردی و روش تقیق توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله حاضر دست یابی به الگویی مطلوب به منظور ارتقا بخشی شرایط زندگی در شهرها و افزایش کارایی آنها با تشریح تجارب موفق در پیاده مداری در سطوح مختلف می باشد. یافته اهی مقاله حاکی از این است که در کشورهای مترقی دنیا اقدام های مناسبی برای پیاده مدار نمودن شهرها صورت گرفته است و در کشور ایران با وجود مشخص شدن اهمیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مسیرهای پیاده، اقدامات منسجم و راهبردی جهت پیاده مدار نمودن شهرها و توانمندسازی محیط آنها انجام نشده است. در نهایت نیاز به مداخله کالبدی و برنامه ریزی مناسب به منظور ارتقای شرایط موجود شهرها پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، تجارب ، سرزندگی