بازآفرینی بافت فرسوده شهر با رویکرد توسعه پایدار و مشارکت مردمی (نمونه مورد مطالعه: محله سیروس)

فرسودگی بافت مرکزی و قدیمی شهرها و جاماندن این محدوده ها از توسعه پایدار شهری، در سال های اخیر با تلاش برای نوسازی این بافت ها با استفاده از رویکردها و سیاستهای گوناگون از جمله رویکرد بازآفرینی شهری، که به دنبال ایجاد محیطی پایدار با مشارکت ساکنین بافت فرسوده و بررسی ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی می باشد، روبرو بوده است. بافت قدیمی و مرکزی شهرها که شالوده مدنی و تشکیلاتی خود را تا شروع شهرسازی دوره جدید (معاصر) حفظ کرده بود، با شروع فعالیت های جدید متحول شده و تغییر شکل در نقش ظاهری و درونی آنها به شدت الزامی است. تاکنون برنامه ای متعددی برای بهسازی بافت فرسوده شهرها مورد استفاده قرار گرفته است که نقاط قوت و ضعفی داشته اند. بازآفرینی از جمله دستاوردهای نوین و کامل برنامه های شهرسازی در خصوص بافت های فرسوده می باشد. فازآفرینی به معنی تجدید حیات بافت در همه ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی می باشد که با تکیه بر مشارکت مردمی این امر حاصل می شود. هدف این پژوهش ارزیابی و اولویت بندی معضلات بافت فرسوده و دستیابی به راهبردهای بازآفرینی پایدار بافت فرسوده محله سیروس، واقع در بافت مرکزی و قدیمی شهر تهران، می باشد که برای هر چه بهتر و کاملتر بودن آن از رهیافت مشارکتی در این پژوهش استفاده شده است. بدین منظور پرسشنامه ای بر اساس طیف 5 تایی لیکرت تدوین شد و از تعداد 384 نفر از شهروندان که بر اساس فرمول کوکران این حجم نمونه بدست آمد، مورد پرسش قرار گرفت. تحلیل دادهها بر اساس آزمون فریدمن انجام شد و نتایج حاصل نشان می دهد ساختار کالبدی مهمترین معضل بافت فرسوده شهر می باشد. در ادامه ابعاد مدیریت، زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی در رتبه های بعدی اولویت بندی معضلات قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، مشارکت ، بافت فرسودهه محله سیروس ، آزمون فریدمن