بررسی هنرهای تجسمی در منظر شهر و مبلمان شهری در جهت پایداری شهر و زیبایی آن

در طول تاریخ معماری، ارتباط ساختار و سازه یک ساختمان و نسبت آن با عوامل شکلی و کاربردی، بر اساس دیدگاه های معمارانه، همواره مورد توجه و نقد بسیار بوده است. توسعه روزافزون جامعه شهری متأثر از رشد بی رویه جمعیت و مهاجرت، به ساخت و سازهای بدون برنامه ریزی و گسترش مهارنشدنی شهرها منجر شده و تغیرات زیادی در ساخت فضایی آنها به وجود آورده است. سالهاست که مسائل و مشکلات شهر و شهرنشینی از دغدغه های اساسی متولیان امرف کارشناسان و طراحان شهری بوده و همچنان نیز از محورهای اساسی طراحی شهری، برطرف نمودن این معضلات می باشد. امروزه اجزاء و عناصر اصلی همچون ساختمانهای مسکونی و تجاری، تأسیسات شهری، خیابانها، فضای عابر پیاده، فضای سبز، خدمات شهری و کانالهای آب و ... وجه مشترک تمام شهرهای بزرگ می باشند. تنها مورد تفاوت علاوه بر نوع چینش و نوع قرارگرفتن این عناصر، تلفیق فاکتور زیبایی در آنهاست که اصلی ترین وجه افتراق آنها در شهرهای بزرگ دنیاست و زیبایی هم حاصل هنر و برگرفته از طبع لطیف انسانی است. امروزه در شهرهای بزرگ و پیشرفته، از جمله در شهرهای اروپا و آمریکا کارشناسان بسیاری بر روی این موضوع کار کرده و به جزئیات سیما و نمای شهری اهمیت می دهند. نگرشی که ماحصل آن توجه ویژه به حس زیبایی دوستی و آرامش طلبی و تطابق هرچه بیشتر مبلمان شهری با سلایق روحی- روانی شهروندان است که سعی می کند کمترین دخالت مصنوعات بشری را در طبیعت داشته تا وحدت و یکپارچگی طبیعی و از طرفی چشم نوازی عناصر از بین نرود. در این مقاله به هنرهای تجسمی پرداخته شده است و آن را یکی از نیازهای اصلی منظر شهرها و پایداری آن قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

معماری ، زیبایی شناسی ، پایداری ، شهر ، منظر