ارائه جزئیات ارتقاء دهنده برای استفاده از مصالح بومی اقلیم مازندران متناسب با پیشرفت های جدید در صنعت ساختمان ( پانل 3 بعدی جداکننده با استفاده از گیاه نی و ارائه آن در قالب جزئیات کناف )

توجه به ارزش های معماری بومی هر منطقه مؤید این نکته است که معماری بومی آن منطقه در زمان و مکان خود بخوبی پاسخگو بوده است. ولی امروزه به دلیل پیشرفت دانش بشری در عرصه های معماری، استفاده از مصالح بومی به فراموشی سپرده شده است. موضوع بومی گرایی در ساختمان سازی و سکونتگاه های بشری موضوعی است که قدمتی به بلندای تاریخ به وجود آمدن انسان دارد و امروزه نیز با توسعه و پیشرفت صنعت ساختمان لزوم توجه به الگوهای مبتنی بر معماری بومی در راستای استفاده بهینه از منابع طبیعی و آسیب هرچه کمتر به محیط زیست بیش از پیش اهمیت می یابد. عدم توجه به پتانسیل های ناشی از کاربرد مصالح بومی در راستای قطع ارتباط میان معماری بومی و نیازهای مدرن و به عبارت بهتر عدم سازگاری و انطباق معماری با اقلیم و ویژگی های هر نطقه، آن منطقه را با تهدید مواجه کرده است. معماری بومی مازندران همانند معماری سایر نقاط ایران در زمان خود پاسخگو بوده ولی تکرار عینی آن با توجه به پیشرفت های تکنولوژی و روش های ساخت و ساز در صنعت ساختمان در زمان حال و استفاده از مصالح بومی به همان شکل قدیمی امکان پذیر نیست و با مشکلاتی همراه می باشد، لذا جهت تبیین نقش مصالح بومی در ایجاد معماری پایدار می توان با استخراج ویژگی ها و مشکلات مصالح بومی و نحوه عملکرد آنها، جزئیاتی متناسب با معماری امروزی برای استفاده از مصالح بومی مازندران ارائه داد تا بتوان از مصالح بومی متناسب با شرایط حال استفاده نمود. در این مقاله ابتدا به بررسی مصالح بومی اقلیم مازندران و ویژگی گیاه نی پرداخته شده است سپس متناسب با نیاز معماری امروز جزئیات و نحوه ساخت پانل 3 بعدی جدا کننده با استفاده از گیاه نی ارائه شده است تا از مصالح بومی به شکل امروزی و در قالب جزئیات اجرایی جدید ( کناف ) در ساختمان ها استفاده شود.

کلیدواژه ها:

مصالح بومی ، اقلیم مازندران ، جزئیات اجرایی ، نی