درآمدى بر معمارى سبز با رویکرد معمارى پایدار

در حوضه ی معماری، توجه به مخاطرات زیست محیطی وتاثیرات ویرانگر آن بر سلامت و حیات انسان، تاکید برحفظسلامت فردی و پیوند عمیق با محیط پیرامون ورضایت خاطرانسان از زندگی در ساختمان هایی که امنیت، آسایش و سلامتاو را تامین می نماید سبب شکل گیری معماری پایدار گردید. درمعماری پایدار، بنا به عنوان بخشی از پیکره ی محیط مجاوروطبیعت پیرامونش نه تنها سبب هدر رفتن انرژی نمی شود، انواعآلودگی های محیطی را ایجاد نمی نماید و برسلامت انسان تاثیرمنفی نمی گذارد بلکه با صرفه جویی و مصرف بهینه ی انرژی،برخورداری از مصالح همساز با اقلیم و قرارگرفتن در چرخه یزیست بوم، در جهت تحقق اهداف توسعه ی پایدار حرکت میکند. هدف از نگارش این مقاله شناخت روش هایی برایدستیابی به معماری پایدار است که امروزه به فراموشی سپردهشده وجامعه دچار معضلاتی ناگوار گشته است. در این مقاله سعیشده است مفاهیم معماری سبز، اصول و کلیات آن و همسوییآن با معماری پایدار و حرکت به سوی توسعه پایدار را بررسینماید. برای بدست آوردن نتایج مطلوب،از شیوه هایمطالعاتی، تحقیق کتابخانه ای اعم از کتاب، رساله، مقالات وسایتها استفاده شده است.درپایان می توان نتیجه گرفت که ساختمانپایدار علاوه بر،برآوردن نیازهای جسمی انسان ها، نیازهای روحیآنها را نیز مرتفع می سازد و درواقع نظام هایی هستند که توسعهپایدار را در سطح جامعه براساس سلامت بشر، بهره وریورفاه، بیان می کنند. امید است که بتوان از این طریق قدمیکوچک در مسیر هدایت ساخت ابنیه در طبیعت سبز برداشت ومعماری سبز و پایدار راگسترش دهیم.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری پایدار ، طراحی پایدار ، اصول پایداری ، معماری سبز